Dlaczego w liturgii używamy… ręczniczka?

Każdy przedmiot liturgiczny musi być odpowiedni do sakralnego użytku, uczestnicząc w materialnym uobecnieniu ofiary i zmartwychwstania Jezusa dla zbawienia świata.

Podczas przygotowania darów, konsekracji i puryfikacji (czyszczenia naczyń liturgicznych po komunii) używa się kilku białych płócien, takich jak palka, korporał, ręczniczek i puryfikaterz. Te płótna, wykonane z naturalnych włókien (len i bawełna) i ozdobione haftowanymi krzyżami, w różnym stopniu chronią lub dotykają świętych postaci, oddając należny szacunek Ciału i Krwi Pańskiej.

Lavabo (z łac. „umywam”) to obrzęd, w którym prezbiter myje dłonie po przygotowaniu darów. Nazwa bierze się od słów Psalmu 26 „Lavabo inter innocentes manus meas” („Umywam moje ręce na znak niewinności”). 

Ręczniczek służy do wytarcia dłoni podczas obrzędu lavabo. Pod koniec przygotowania darów ministranci polewają dłonie kapłana wodą, a ten obmywa palce i modli się słowami: „Obmyj mnie Panie z mojej winy i oczyść mnie z grzechu mojego”. Ręczniczek nie ma kontaktu z konsekrowanymi postaciami.

Prostokątny materiał ręcznika o wymiarach ok. 50 cm na 40 cm jest składany w harmonijkę. W jednym z rogów wyhaftowany jest zazwyczaj krzyż.