Ksiądz podczas ślubu: Jeśli tego nie potrafisz, nie wychodź za mąż, nie żeń się

Małżeństwo nie ma ostatnio zbyt dobrej passy w mediach, począwszy od relacji o rozpadzie związku Johnny'ego Deppa i Amber Heard, a skończywszy na rozwodzie znanego pisarza religijnego Roda Drehera.

Nie mam kompetencji do zdiagnozowania tych małżeństw, jednak ks. Hughes Sundeme jednym swoim stwierdzeniem dał możliwe antidotum na 90% problemów małżeńskich: „Jeśli nie potrafisz przebaczać, nie wychodź za mąż lub nie żeń się”. Te słowa wypowiedział kapłan asystujący przy ślubie mojej córki. „Kiedy słyszysz, że ludzie świętują 30, 40, 50 lat wspólnego życia, to wiedz, że oni świętują przebaczenie”.

Ks. Sundeme pochodzi z Ghany, ale na razie przebywa w Kansas, posługując w kilku parafiach. Kapłan podzielił się jedną z najmądrzejszych rad, jakie kiedykolwiek słyszałem w homilii podczas mszy ślubnej. Uważam, że każda homilia ślubna powinna ją uwzględniać.

Kiedy kapłan wypowiedział zdanie „Małżeństwo to posługa obrażonych”, ludzie w ławkach zaśmiali się niepewnie. Kaznodzieja dodał więc: „Bóg daje nam małżeństwo, abyśmy się obrażali nawzajem i nawzajem sobie przebaczali”.

Przyswojenie sobie tej wiedzy zajęło mi 30 lat, ale to absolutna prawda. Wady i usterki w małżeństwie nie są niefortunną, okazjonalną przeszkodą na drodze do prawdziwego celu małżeństwa, którym jest pokój i harmonia; one są celem małżeństwa. Nasze wady i błędy niszczą egoizm drugiej osoby i zmuszają nas do uczenia się, jak kochać w sposób, w jaki robi to Jezus: poświęcając się dla niedoskonałych ludzi.

Jak powiedział kapłan, „w małżeństwie będziecie doświadczać nieporozumień, kłótni, różnicy zdań, zranionych uczuć i być może ostrych słów. Te różnice mogą albo zepsuć czy podkopać waszą miłość, albo ją wzmocnić i pogłębić. Jeśli szybko się pogodzicie i szybko uleczycie rany, wasza miłość wzniesie się na nowy poziom, a wasza radość będzie wzrastać”.  

Kaznodzieja wskazał: „Słowo do rodziców – mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę i łączy się ze swoją żoną. Nie trzymajcie swoich dzieci kurczowo za rękę. Możecie służyć radą, ale nie mieszajcie się w ich życie” – zakończył poważnie.

Właśnie tak. Jestem dozgonnie wdzięczny za rady, których chętnie udzielali moi rodzice i teściowie. Ale jeszcze bardziej jestem wdzięczny za rady, których nie udzielali. Moi rodzice, nauczyciele w szkole publicznej, prawdopodobnie wątpili w skuteczność uczenia się w domu, jednak nie powiedzieli tego na głos.

Mój teść, ekspert podatkowy, udzielał bardzo pomocnych rad, ale nigdy nie nalegał ani nie przeszkadzał mi w moim „naturalnym planowaniu finansów rodzinnych”.

Wszyscy znamy przykłady tego, jak rady rodziców przynoszą odwrotne skutki: od dzielenia się przemyśleniami na temat zmieniania pieluch, przez standardy porządku, po sposób gotowania ziemniaków.

„Słowo do nas wszystkich: obyśmy naszą obecnością pomagali im wzrastać, a nie niszczyli. Zdarza się, że niszczymy małżeństwa ludzi przez złe świadectwo i obmowy. Mówimy: Spójrzcie na niego – jest żonaty, a co wyprawia”.

Ludzie są doskonale przystosowani do życia we wspólnocie. Naśladują to, co widzą wokół siebie. Jeśli rówieśnicy wywierają na nas pozytywną presję, stajemy się lepsi. Jeśli natomiast zewsząd płynie negatywna presja, stajemy się gorsi.

Nasza własna wierność przysiędze małżeńskiej pomaga tym, którzy wierni nie są. Nasza niewierność rani nie tylko naszą własną rodzinę. Jak widzimy w mediach, małżeństwo jest rzeczą publiczną; rozwód także.

„Kiedy Jezus posyłał apostołów, aby głosili dobrą nowinę, wysyłał ich dwójkami. Wy także jesteście posłani w dwójkę w sakramencie małżeństwa, aby głosić Ewangelię i świadczyć własnym życiem”.

Podoba mi się ten sposób myślenia o moim własnym małżeństwie: we dwoje wyruszamy w nieznaną przyszłość, maleńcy w zderzeniu z wielkim światem, lecz potężni dzięki Chrystusowi działającemu w sakramencie.