Chcemy nadal tworzyć dla Ciebie wartościowe treści
i docierać z Dobrą Nowiną do wszystkich zakątków internetu.
Twoje wsparcie jest dla nas bardzo ważne.
RAZEM na pewno DAMY RADĘ!
Kiedy ktoś twierdzi, że otrzymał prywatne objawienie od Boga lub świętego, Kościół bada tę sytuację, aby ustalić, czy wizja jest zgodna z wiarą katolicką.
Niedawno Dykasteria Nauki Wiary opublikowała zaktualizowane wytyczne, które wyjaśniają przebieg badania oraz to, co faktycznie oznacza, że objawienie jest „potwierdzone”:
Te możliwe rozstrzygnięcia zwykle nie zawierają orzeczenia o nadprzyrodzoności rozeznawanego zjawiska, tj. możliwości stwierdzenia z moralną pewnością, że wynika ono z decyzji Boga, który chciał go w bezpośredni sposób. Natomiast udzielenie Nihil obstat wskazuje po prostu, jak już wyjaśnił Papież Benedykt XVI, że w odniesieniu do danego zjawiska „wierni mogą przyjąć je w roztropny sposób”. Ponieważ nie jest to orzeczenie o nadprzyrodzoności faktów, staje się jeszcze jaśniejsze, jak stwierdził również Papież Benedykt XVI, że jest to jedynie pomoc, przy czym „nie mamy obowiązku z niej korzystać”. Z drugiej strony, ta interwencja oczywiście pozostawia otwartą możliwość, że przy uwzględnieniu rozwoju pobożności, w przyszłości może zaistnieć potrzeba innej interwencji.
Zasadniczo chrześcijanie mają swobodę wiary w rzekome objawienia i praktykowania wszelkich nabożeństw z nimi związanych.
Świętość wizjonera
Dochodzenie w sprawie rzekomego objawienia pozwoli również głębiej poznać świętość wizjonera:
Wiarygodność i dobre imię osób, które twierdzą, że są odbiorcami nadprzyrodzonych wydarzeń lub są bezpośrednio zaangażowane w takie fakty, a także przesłuchanych świadków. W szczególności należy wziąć pod uwagę równowagę psychiczną, uczciwość i prawość w życiu moralnym, szczerość, pokorę i stałą uległość wobec władzy kościelnej, gotowość do współpracy z nią oraz promowanie ducha autentycznej komunii kościelnej.
Owoce życia chrześcijańskiego. Wśród nich powinno się zweryfikować istnienie ducha modlitwy, nawrócenia, powołania do kapłaństwa i życia zakonnego, świadectwa miłości, a także zdrowa pobożność oraz obfite i stałe owoce duchowe. Należy ocenić wkład tych owoców we wzrost komunii kościelnej.
Jednak nawet jeśli uważa się, że wizjoner jest zdrowy na umyśle, nie oznacza to, że jest święty.
Katechizm Kościoła Katolickiego zawiera krótkie wyjaśnienie głównych kryteriów Kościoła podczas procesu kanonizacyjnego:
Kanonizując niektórych wiernych, to znaczy ogłaszając w sposób uroczysty, że ci wierni praktykowali heroicznie cnoty i żyli w wierności łasce Bożej, Kościół uznaje moc Ducha świętości, który jest w nim, oraz umacnia nadzieję wiernych, dając im świętych jako wzory i orędowników. „W ciągu całej historii Kościoła w okolicznościach najtrudniejszych święte i święci byli zawsze źródłem i początkiem odnowy”. Istotnie, „świętość Kościoła jest tajemniczym źródłem i nieomylną miarą jego apostolskiego zaangażowania oraz misyjnego zapału” (KKK 828).
Możliwe jest, że wizje zostaną zatwierdzone przez Kościół, a jednocześnie wizjoner nigdy nie zostanie kanonizowany.
Wizjoner będzie musiał wykazać się „heroicznością cnót”, aby mógł zostać uwzględniony w procesie kanonizacyjnym.
Nie wszyscy wizjonerzy prowadzili życie pełne heroicznych cnót, mimo że Bóg mógł udzielić im prywatnego objawienia.
Artykuł ukazał się w amerykańskiej edycji Aletei. Tłumaczenie: Aleteia.
