Zaufasz Bogu do końca? [komentarz do czytań]

                                                                                                          (2 Krl 4, 8-12a. 14-16a)

Kto wie, czy to nie do tej właśnie historii nawiązał Pan Jezus w swej mowie do głosicieli królestwa Bożego, stwierdzając: „Kto przyjmuje proroka jako proroka, nagrodę proroka otrzyma”. Doświadczyła tego mieszkająca w galilejskim Szunem kobieta, gościnnie przyjmująca w swym domu proroka Elizeusza. Przeżywany przez nią osobisty dramat nie przesłonił pełnego empatii pragnienia dzielenia się z przechodzącym obok znużonym wędrowcem. Często nalegała, by prorok przyjął jej gościnę. Nie przypuszczała nawet, że będzie to początek niezwykłych wydarzeń w jej życiu.

Księgi Królewskie, na tle dziejącej się tysiąc lat przed Chrystusem historii dynastiii Dawidowej, której personalne meandry z detalami opisują,  przedstawiają działalność dwóch wielkich proroków Izraela: Eliasza i jego ucznia Elizeusza.

Po spektakularnym „wniebowzięciu” Eliasza, Elizeusz został „napełniony jego duchem” i stał się kontynuatorem jego misji. Podobnie jak mistrz, został wędrownym kaznodzieją, głoszącym Bożą naukę, walczącym z bałwochwalczymi kultami, piętnującym niemoralne życie oraz niesprawiedliwość społeczną.

Przebywający na górze Karmel „człowiek Boży” cieszył się wielkim autorytetem, nie tylko w Izraelu. Liczne – częściowo zapewne zabarwione legendą – opisy cudów, potwierdzających misję Elizeusza, są właśnie treścią Drugiej Księgi Królewskiej. Jednym z nich jest wydarzenie w Szunem. Zaskakujące w kolejnych odsłonach tej historii.

Małżeństwo goszczącej proroka kobiety zostaje cudownie uzdrowione z bezpłodności. Po roku – zgodnie z obietnicą Elizeusza – rzeczywiście „będzie ona pieściła syna”. Jednak po kilku latach jej dziecko niespodziewanie umrze. Dramatyczna historia, stawia pytanie o sens wydarzeń.

„Czyż prosiłam pana mego o syna”? – pyta proroka zrozpaczona matka. „Jest bardzo nieszczęśliwa, a Pan ukrył to przede mną i nic mi nie powiedział” – konstatuje zaskoczony Elizeusz. To ciężka próba wiary dla kogoś, kto zaufał, powierzając Bogu swoje życie. Próba dla zrozpaczonej matki, a zarazem wyzwanie dla proroka, pełniącego wolę Boga.

Ta historia ma oczywiście ciąg dalszy. A także szczęśliwy epilog. Martwy chłopiec zostanie przez Elizeusza przywrócony do życia. Podobnie jak mistrz Eliasz, prorok potwierdzi Boże panowanie nad śmiercią. Przesłanie opowiadania jest jasne: warto zaufać Bogu do końca. Nawet pośród najmroczniejszych wydarzeń.

Nie należy tu jednak ulegać pokusie pryncypialnego moralizowania. Ani banalizować ludzkich dramatów. Nieczęsto przecież umierające dzieci zostają cudownie wskrzeszone przez Bożych wysłanników. Jest w naszym świecie wiele tragedii, nie znajdujących szczęśliwego zakończenia. I ran, które się nie zabliźniają.

Sam Elizeusz umrze po ciężkiej chorobie, nie zostając cudownie uleczony. Choć – jak mówi biblijna relacja – nawet po swej śmierci będzie objawiał moc Bożego miłosierdzia. Ostatecznie bowiem, choć często inaczej, niż w naszych wyobrażeniach, miłość Boga przynosi ocalenie i życie tym, którzy Mu zaufali.