Ja, rozwódka, związałam się z rozwodnikiem i obydwoje pragnęliśmy sakramentów – [świadectwo]

Mam na imię Wiesława i mam 61 lat. Przez 21 lat byłam w małżeństwie, w którym urodziła się dwójka dzieci – córka i syn, którzy są już dorośli. Moje małżeństwo skończyło się cywilnym rozwodem z winy męża, który był alkoholikiem.

Po rozwodzie spotkałam mężczyznę, który sam był już w procesie rozwodowym i w krótkim czasie go uzyskał.

To człowiek dobry, który dawał poczucie bezpieczeństwa mnie i moim już pełnoletnim dzieciom. Sam także miał już dorosłego syna, który mieszkał w Irlandii.

Żyliśmy tak sobie w związku niesakramentalnym, „szczęśliwi” w grzechu cudzołóstwa od 2007 roku.

Do momentu rozwodu byłam osobą bardzo religijną i pełną wiary. Ktoś zapyta jak to możliwe, że podjęłam taką decyzję? Tak, to była zła decyzja. Tak bardzo pragnęłam być kochana i myślałam, że drugi człowiek jest w stanie wypełnić tę pustkę, która we mnie była. Po rozwodzie uczęszczaliśmy z partnerem na niedzielne msze święte. Przeżywałam ogromny ból z powodu niemożliwości przystępowania do sakramentów świętych, zwłaszcza podczas ślubów dzieci, chrztów wnuków czy pogrzebów.

W 2016 roku postanowiliśmy wziąć ślub cywilny: małżeństwo niesakramentalne – ile się o takich naczytałam – aby znaleźć dla nas jakieś wyjście z bagna grzechu.

W 2017 roku na wczasach z mężem oraz córką i jej rodziną upadłam na środku drogi i straciłam przytomność. Nastąpiła reanimacja, przyjechało pogotowie i zabrało mnie do szpitala. Tam po badaniach niczego nie stwierdzono.

W tym momencie zadziałał Duch Święty. Zostałam uwolniona od przeklinania, co przedtem robiłam bardzo często. Zaczęłam odczuwać ogromny głód Eucharystii. W tamtym roku przeszłam na emeryturę i mogłam uczestniczyć codziennie we mszy świętej. Czytałam o wiele więcej książek religijnych, słuchałam kazań w internecie. Zapragnęłam pojechać do Medjugorie, wykupiłam zatem pielgrzymkę w ramach prezentu urodzinowego dla męża, z którego był bardzo zadowolony. Przystąpiłam tam do spowiedzi – oczywiście bez rozgrzeszenia, ale bardzo chciałam zrobić chociaż tak.

Pragnienie bliskości Boga narastało we mnie, jak gorączka w chorobie.

W następnym roku odprawiłam 33-dniowe rekolekcje oddania siebie i bliskich Maryi.

Kolejnego lata pojechaliśmy do sanktuarium Maryi w Gietrzwałdzie – przeżycie niesamowite. Cały czas prosiłam o uwolnienie nas z grzechu cudzołóstwa.

Kolejny rok to pielgrzymka do sanktuarium maryjnego w Oborach. Czytałam wtedy o szkaplerzu karmelitańskim i o tym, że mogą go przyjąć osoby, które nie mają możliwości przystąpienia do sakramentów. Przyjęliśmy go z wielką radością w święto Matki Bożej Szkaplerznej 16 lipca 2022 roku.

W 2021 roku zmarł mój sakramentalny mąż. Wcześniej zdążyłam go odwiedzić i wybaczyć wszystko. Razem z drugim mężem pojechaliśmy na jego na pogrzeb.

W tym samym roku zmarła moja mama oraz mój kolega z pracy. Pojechałam na jego pogrzeb. Ceremonia odbyła się w kaplicy przy cmentarzu, ludzie poszli do komunii świętej – między innymi koleżanka, o której wiedziałam, że też jest w małżeństwie niesakramentalnym – bardzo się tym przejęłam wtem – zemdlałam na krótką chwilę. 

Po powrocie do domu cały czas myślałam o tym, że mogę w każdej chwili umrzeć i co mnie czeka? Piekło? Tak nie może być! Postanowiłam na drugi dzień odezwać się do koleżanki z pogrzebu i zapytać, dlaczego przystąpiła do komunii będąc w niesakramentalnym małżeństwie? Okazało się, że to tzw. białe małżeństwo.

Czytałam o tym, ale do końca nie wiedziałam, od czego zacząć. Koleżanka wszystko mi wyjaśniła, mąż się zgodził, powiedział, że zrobi wszystko, abym była szczęśliwa.

Napisałam do proboszcza. Mieliśmy spotkanie i rozmowę o tym, na co się decydujemy. Spowiedź generalna z całego życia odbyła się 19 września 2022, dzień później była msza święta, którą zamówiłam za mojego byłego męża i przystąpiliśmy po 17 latach życia w bagnie grzechu do komunii świętej. Nie ma słów, które mogłyby wyrazić moje szczęście.

Zbliża się rok od czasu, gdy żyjemy w czystości karmiąc się Chrystusem, a wszystko to dzięki naszej kochanej Mamie Niebieskiej, która tak czule nas prowadziła.

Na koniec chciałam skierować słowo do osób, które są w takiej sytuacji jak my. Można z tego wyjść, ale trzeba bardzo chcieć i zawierzyć się Matce Bożej, a za Jej wstawiennictwem stanie się możliwe to, co wydawało się niemożliwe.

Oczywiście gdyby była taka możliwość, żeby zawrzeć sakrament małżeństwa, to na pewno to uczynimy.

Wiesława