Świeccy, którzy wiodą duchowe życie franciszkańskie. Już od 800 lat!

Św. Franciszek z Asyżu zrewolucjonizował Kościół. Jego wybór ubóstwa jako drogi życiowej i wierność Ewangelii sprawiały, że jego śladami podążali następni „bracia mniejsi”. W pewnym momencie również świeccy zapytali: „Chcemy żyć tak jak ty, ale mamy rodziny, dzieci lub z innych powodów nie możemy przyjąć habitu. Co możemy zrobić?”.

Św. Franciszek nie uznał „życia w świecie” za żadną przeszkodę. W ten sposób powstał trzeci zakon franciszkański, który dzisiaj nazywa się Franciszkańskim Zakonem Świeckich i obchodzi w tym roku jubileusz 800 lat swojego istnienia.

W 1221 roku św. Franciszek nazywa dołączających do niego tercjarzy mianem „braci i sióstr od pokuty”. Nieformalną regułą dla świeckich staje się List do wiernych Franciszka.

Włoskie małżeństwo, Luchezjusz i Buonadonna, są według tradycji jednymi z pierwszych franciszkanów świeckich. Luchezjusz, podobnie jak św. Franciszek, zajmował się kupiectwem. Gdy poślubił Buonadonnę, zajęli się interesami i dbaniem o stan swojego posiadania.

W 1212 r. przeżyli głębokie nawrócenie. Środki finansowe przekazali na jałmużnę dla ubogich, a dom przekształcili w szpital. Gdy św. Franciszek przechodził przez Poggibonsi, gdzie mieszkali, małżonkowie, przedstawili mu niezwykle ambitny plan: Luchezjusz wstąpi do zakonu braci, natomiast Buonadonna do klarysek.

Św. Franciszek miał jednak lepszy pomysł – III zakon franciszkański dla ludzi świeckich. Luchezjusz i Buonadonna zostali obdarowani szarymi habitami i zamieszkali w domu, przy którym znajdowało się pole. Luchezjusz uprawiał je, żywiąc przy tym ubogich. Opiekował się też chorymi, przynosił trędowatych do pobliskiego szpitala św. Jana.

Dzisiaj tercjarze franciszkańscy nie noszą już szarych habitów. Podobnie jak bohaterowie Listu do Diogeneta swoim wyglądem nie odróżniają się od otoczenia.

Bardzo ważnym elementem jest życie we wspólnocie. Spotkania braci i sióstr zwykle odbywają się dwa razy w miesiącu, w niektórych wspólnotach częściej. Franciszkanie świeccy mają swoją regułę, zatwierdzoną przez papieża Pawła VI. Oprócz tego, podobnie jak w zakonach regularnych, konstytucje, statuty i rytuał. Te dokumenty mają pomagać świeckim w pielęgnowaniu ich franciszkańskiej tożsamości.

Jak żyć na sto procent życiem franciszkańskim i jednocześnie być zaangażowanym w małżeństwo, pracę, odbieranie dzieci ze szkoły? Najważniejszy dla franciszkanów świeckich jest czwarty punkt ich reguły:

Franciszkanie świeccy składają przyrzeczenia życia ewangelicznego, najpierw na rok, potem – jeśli chcą – na całe życie. Przyrzeczenia są odnowieniem chrztu i ponownym – już w dorosłości – całkowitym oddaniem się na służbę królestwa Bożego.

Bardzo ważna jest wolność. Przyrzeczenia nie nakładają żadnych dodatkowych obowiązków, które obowiązywałyby pod grzechem itp. Tę wolność widać też w codziennym życiu franciszkanów świeckich.

Zaleca się im odmówienie jutrzni i nieszporów, ale jednocześnie brewiarz może być zastąpiony przez dwanaście „Ojcze nasz”. To takie skrócone oficjum franciszkańskie dla zabieganych. Brat Albert również swoim braciom polecał je odmawiać, gdy nie mogą odmówić nieszporów.

Kandydat do Franciszkańskiego Zakonu Świeckich jest proszony, aby przyszedł na spotkanie ogólne wspólnoty i zobaczył, jak to wygląda w praktyce. Jeśli chce iść dalej tą ścieżką, rozpoczyna postulat, który trwa około pół roku. Potem rozpoczyna nowicjat, czyli formację początkową. Po tym czasie może złożyć przyrzeczenia życia ewangelicznego na rok. Potem może je przedłużyć na kolejny rok lub złożyć przyrzeczenia wieczyste na całe życie. Bycie we Franciszkańskim Zakonie Świeckich to prawdziwa przygoda.