Czy Noe naprawdę żył 950 lat?

Treści zawarte w pierwszej Księdze Starego Testamentu mogą wydawać się mylące dla współczesnego czytelnika. Powodów jest wiele. Jednym z najbardziej uderzających z nich jest fakt stwierdzenia przez autora Księgi Rodzaju, iż życie wielu osób trwało setki lat. „Noe żył po Potopie trzysta pięćdziesiąt lat. I umarł Noe w wieku lat dziewięciuset pięćdziesięciu”. Jak to możliwe?

Kościół katolicki nie przedstawia jednej „oficjalnej” interpretacji tego fragmentu Pisma Świętego i przyzwala na jego szerokie ujęcie. Jedną z możliwości jest to, że ludzie naprawdę żyli znacznie dłużej niż my teraz, szczególnie przed Potopem, który na zawsze zmienił ziemię.

Kilka teorii zakłada, że w ziemskiej atmosferze istniała swoista „bariera ochronna”, która sprzyjała długowieczności. Wraz z wielką wodą rozpłynęła się bez śladu nie tylko owa bariera, ale również ludzkie marzenia o długowieczności.

Inna teoria głosi, że pierwsi ludzie nie posługiwali się wiarygodnymi metodami liczenia lat, natomiast zapis w Księdze Rodzaju oznacza po prostu „długie życie”. To całkiem przekonująca wersja zważywszy na to, że podobną biblijną symbolikę „długiego czasu” posiada chociażby liczba 40. Niekoniecznie wyraża ona konkretną wartość.

Badacz biblijny dr Scott Hahn wyjaśnia w swoim komentarzu do Księgi Rodzaju, że „być może hipotezą najlepszą i równocześnie taką, która pomogłaby wyjaśnić zarówno dane biblijne, jak i bliskowschodnie, jest to, że dawanie biblijnym postaciom wyjątkowo długiego życia było sposobem na zobrazowanie starożytności ówczesnego świata. Innymi słowy, może to być po prostu technika literacka stosowana do potwierdzenia sędziwego wieku samej rasy ludzkiej”. Skoro Set przeżył 912 lat, Jered 962 i rekordzista Matuzalem 969, to ile wieków liczył sobie ród Adama? I tutaj pojawia się kolejna hipoteza: imiona patriarchów oznaczały w istocie całe dynastie, a nie pojedyncze osoby. Zgodnie z tą interpretacją, to nie Noe żył przez 950 lat, ale jego klan władał w tym okresie.

Ojciec Edward McIlmail zwraca uwagę na duchowy wymiar zagadnienia: „Pierwotnym planem Boga dla Adama i Ewy była nieśmiertelność: nie umrą. Ale Adam i Ewa upadli i grzech wszedł na świat. Kiedy przeglądamy Księgę Rodzaju, widzimy, jak życie kluczowych postaci ulega sukcesywnemu skracaniu. Wydaje się to symbolicznie przedstawiać, w jaki sposób grzech sprowadza śmierć na świat”.

Księga Rodzaju uświadamia nam zatem nie tylko nasze pochodzenie, ale także nasze przeznaczenie. Zostaliśmy stworzeni do nieśmiertelności i chociaż mogliśmy stracić ten dar w naszym śmiertelnym życiu na ziemi, doświadczymy tej nieśmiertelności, kiedy przejdziemy z tego życia do następnego.