Louis de Funès potrafił każdego ranka przychodzić na mszę i czytać czytania

Trudno w to uwierzyć, ale Louis de Funès tak naprawdę zrobił międzynarodową karierę dopiero po 50-tce. Dlaczego? Bo prawdziwe życie zaczyna się właśnie w tym wieku, ripostował aktor na zbyt dociekliwe pytania ludzi filmu i dziennikarzy. Ale każdego, kto lubi i ceni twórczość de Funèsa, nie dziwi ten ważny przełom w życiu artysty, bo wie, że aktor musiał się sporo w życiu nauczyć i „namęczyć”, aby wreszcie osiągnąć upragniony sukces.

Mówił, że stara się dbać o swój „warsztat pracy” nie ze względu na „oszałamiającą karierę”, ale po prostu ze względu na swojego widza i dlatego, że aktorstwo dla niego było wielką pasją. Może właśnie z tego powodu jego pierwszy „warsztat pracy” to było naśladowanie – jak wspominał aktor – jego nieco złośliwej i temperamentnej ciotki.

A w innych wspomnieniach artysty dowiadujemy się, że tak naprawdę można w całej bogatej dramaturgii i ekspresji kreowanych przez de Funèsa postaci odnaleźć... samych siebie. A konkretnie – ujmując to delikatnie – nasze często skrywane ukradkiem „niedobory” charakteru.

Z szerokim uśmiechem „od ucha do ucha” przypominamy sobie słynnego Żandarma. Jakie były jego narodziny? Musimy zobaczyć pierwszy, pilotujący serial film: Żandarm z Saint Tropez. Miejscowy policjant, wdowiec z córką, próbuje za wszelką cenę zostać autorytetem i obrońcą praw człowieka dla lokalnej społeczności. Jeśli nie potrafi swoją pracą osiągnąć zamierzonego efektu w postaci akceptacji swojego otoczenia, ucieka się do różnych forteli i tzw. życiowego sprytu.

Wielu wielbicieli talentu de Funèsa utożsamia te cechy osobowości ze swoim własnym charakterem. Ale, na wszelki wypadek, nikt z nas nie przyznaje się do postaci Cruchot, granej z tak wielką pasją we wszystkich odcinkach o sympatycznym, aczkolwiek złośliwym żandarmie...

Oto w pierwszych scenach filmu o dzielnym policjancie słyszymy, że wybiera się na próbę chóru do kościoła. Śpieszy się, ale po drodze widzimy jak ściga głodnego „przestępcę”, który próbuje ukraść kurę na obiad. Cruchot nakłada kajdanki i ciągnie ze sobą aresztowanego do kościoła. Żegna się dwa razy. Śpiewa „na cały regulator”, aby ukryć fakt, że przychodzi z aresztowanym do domu Bożego. Dopiero na prośbę proboszcza uwalnia z kajdanek mężczyznę.

Jakim człowiekiem jest słynny Żandarm z Saint Tropez? Wyjaśnia nam to słynna scena pościgu samochodem, który prowadzi zakonnica:

– Modlisz się synu? – pyta siostra.

– Tak! Tak! – żarliwie odpowiada Żandarm.

– Mam nadzieję, że masz wyrozumiałość dla ludzkich słabości? – kontynuuje siostra.

– Nie bardzo… – przyznaje Cruchot.

Na wiadomość, że awansował i przenosi się z małej miejscowości do Saint Tropez, wykrzyknął: Dzięki, Boże… Ja im pokażę!

Najbliższym przyjacielem, doradcą i menadżerem aktora była jego żona. Jeanne Augustine de Maupassant, która była sekretarką w teatrze, poznał w czasie kursów teatralnych. Wkrótce, w 1943 r. wzięli ślub. W 1944 r. przyszedł na świat ich pierwszy syn – Patrick, a w 1949 r. młodszy – Olivier de Funès. Młoda para zamieszkała w skromnym mieszkaniu pod Paryżem. Żona de Funèsa, pochodząca z arystokratycznego rodu, była prawnuczką sławnego pisarza Guya de Maupassanta.

Rodzina de Funèsów często jeździła do zamku Clermont, należącego wówczas do ciotki żony aktora. Syn Oliwier kilkakrotnie występował z ojcem, m.in. w filmie Człowiek orkiestra. Louis de Funès był osobą niezwykle zaangażowaną w życie swojej parafii na przedmieściach Paryża. Potrafił każdego ranka o 7 rano przychodzić na mszę i czytać czytania. Pod koniec życia aktor skupił się na aktywności w środowisku lefebrystów i powrocie do liturgii łacińskiej w kościele.

Aktor często powtarzał, że „trzeba zawsze zaczynać od nowa” i „że wciąż jest na początku swojej drogi”.

Louisa de Funèsa zapamiętamy ze świetnych kreacji u boku takich aktorów jak Bourvil, Jean Gabin czy Jean Marais. A także roli komisarza Juve'a w filmie Fantomas. Słynny komik w 1966 roku był nominowany do Oscara za brawurową rolę u boku Bourvila w filmie Wielka Włóczęga. Film ten obejrzało we Francji 12 milionów osób, co jak na lata 60. było fenomenem kinowym. Jednak najbardziej nieśmiertelną i bliską sercu pozostanie postać Ludovica Cruchota, dzielnego Żandarma z Saint Tropez.