Od buddyzmu do katolicyzmu, niezwykła historia Agnès Sasagawy, wizjonerki z Akity

Chorowała od kilku lat. Od 1973 roku była świadkiem trzech objawień maryjnych w japońskim klasztorze Akita na północy wyspy Honsiu w Japonii. Wydała ostatnie tchnienie w dniu Wniebowzięcia, w wieku 93 lat. Do Instytutu Służebnic Eucharystii wstąpiła w 1969 roku i pozostała tam aż do śmierci.

Jej historia nie jest wcale banalna. Urodzona w 1931 roku w buddyjskiej rodzinie Sasagawa Katsuko, w wieku 19 lat została sparaliżowana w wyniku błędu lekarskiego, podczas operacji zapalenia wyrostka robaczkowego. Następnie przeszła około dwudziestu zabiegów chirurgicznych. Przez wiele lat regularnie przebywała w szpitalach, a dzięki kontaktowi ze szpitalną pielęgniarką odkryła Chrystusa i wiarę katolicką. Sasagawa Katsuko w końcu poprosiła o przyjęcie chrztu.

W wieku 25 lat jej stan się pogorszył i zapadła w śpiączkę. Zakonnice przysyłały jej wodę z Lourdes. Bliscy przyjaciele kazali jej połknąć kilka kropli. Odzyskała przytomność, a jej paraliż stopniowo zaczął zanikać. Po wyzdrowieniu zaangażowała się w działalność swojej parafii i została katechetką. Ale 16 marca 1973 roku, w wieku 38 lat, nagle stała się całkowicie głucha. Zmuszona do zaprzestania nauczania katechizmu, wstąpiła do wspólnoty Akita i przyjęła imię Siostra Agnès. 12 czerwca 1973 roku, będąc jeszcze w nowicjacie, ujrzała promienie światła wydobywające się z tabernakulum kaplicy klasztornej. Ta wizja powtarzała się dwa dni z rzędu. 28 czerwca na jej dłoni utworzyła się rana w kształcie krzyża, która obficie krwawiła.

Niedługo potem zaczęła przekazywać orędzia od Matki Bożej z Akita. W nocy z 5 na 6 lipca 1973 roku udała się do kaplicy, aby pomodlić się przed figurą Matki Boskiej. Wtedy po raz pierwszy usłyszała, jak Maryja do niej przemawia. Objawienia miały miejsce 3 sierpnia i 13 października 1973 roku. Wizjonerka otrzymała przesłania wzywające do modlitwy i pokuty o „złagodzenie gniewu Ojca” w obliczu grzechów ludzi oraz uniknięcie „kar straszliwych” spadających na ludzkość.

Od 4 stycznia 1975 r. do 15 września 1981 r. na figurze Maryi dochodziło do niewyjaśnionych zjawisk: pojawiania się stygmatów i łez. Dziewica płakała 101 razy przed ponad 500 świadkami, chrześcijanami i niewierzącymi. Płacząca Dziewica pragnie przekazać, że Chrystus jest prawdziwie obecny w Eucharystii. Na koniec podkreśla wagę odmawiania różańca: „Jedyną bronią, która pozostanie z wami, będzie Różaniec i znak pozostawiony przez mojego Syna. Odmawiajcie codziennie modlitwy różańcowe. Różańcem módlcie się o papieża, biskupów i kapłanów.” W czerwcu 1982 roku siostra Agnès odzyskała całkowicie słuch, mimo że zdiagnozowano u niej nieuleczalną głuchotę. 

Dla biskupa Jeana Shojiro Itô, byłego biskupa diecezji Niigata, „ostrzeżenie skierowane do Akity jest powtórzeniem orędzia fatimskiego”. Ten ostatni uznał nadprzyrodzony charakter wydarzeń związanych z figurą Maryi i w 1984 r., po ośmiu latach śledztwa, zezwolił na kult Matki Bożej z Akita w swojej diecezji, zauważając, że te przesłania „nie zawierały niczego sprzecznego z doktryną i moralnością katolicką”.

Chociaż Watykan nie wydał ostatecznego wyroku w sprawie objawień Matki Bożej z Akita, kardynał Joseph Ratzinger, będący prefektem Kongregacji Nauki Wiary, utrzymywał w 1988 r., że Orędzia Siostry Agnes Sasagawy są akceptowalne dla wiernych.