Chcesz być kaznodzieją? Oto duchowość dla ciebie!

Obchodzimy wspomnienie św. Dominika Guzmana, założyciela dominikanów, czyli Zakonu Kaznodziejskiego (Ordo Praedicatorum). Powstał on w 1216 r. i obejmuje nie tylko braci i ojców dominikanów, ale też siostry dominikanki oraz świeckich, którzy dołączyli do tzw. trzeciego zakonu. Hasłem tej duchowości jest: contemplata aliis tradere – czyli dziel się tym, co kontemplujesz. Może to też dla ciebie?

Nie trzeba wstąpić do dominikanów, by żyć tą duchowością. Ale to brzmi bardzo poważnie: kontemplacja kojarzy się z mnichami, ewangelizacja – z księżmi. Na szczęście głoszenie (łac. praedicare, z oficjalnej nazwy zakonu) znaczy dużo więcej, niż mówienie kazań, a kontemplacja to nie tylko ekstazy, ale szukanie w swoim życiu prawdy, jaką jest Jezus. 

W gruncie rzeczy chodzi o to, by kontemplować – czyli spotykać się z Bogiem i Jego słowem w swoim życiu tak, jak się umie i głosić to innym tak, jak się umie. 

Oto kilka cech duchowości dominikańskiej, które pozwolą nam ją lepiej zrozumieć i zobaczyć, czy pasuje do naszego stylu życia. Te cechy wyróżniali o. Edward Schillebeeckx OP i o. Jacek Salij OP.

Wiara w absolutne pierwszeństwo Bożej łaski w każdym działaniu człowieka ściąga z nas przytłaczający ciężar odpowiedzialności za zbawienie swoje i innych. Podkreśla też, że każdy ma robić tyle, ile jest w stanie (nawet jeśli jest to bardzo ograniczone), bo Bóg, który nie ma ograniczeń, zadba o resztę. 

To właśnie ono popchnęło św. Dominika do głoszenia ludziom Ewangelii. Nie chciał on budować struktur i zdobywać władzy, ale działać na rzecz zbawienia ludzi. To współczucie warto okazać nie tylko innym, ale i sobie.

W duchowości dominikańskiej chodzi o apostolstwo, a nie o agitację. Apostolstwo wypływa z serca człowieka, który czegoś doświadczył – to może być bardzo proste, ale autentyczne. To tym można się dzielić na wszelkie sposoby: w pracy, na zakupach, przez uśmiech, słowo, SMS, post na Facebooku, malowanie obrazów, pisanie wierszy… Pamiętając tylko o punkcie pierwszym, że łaska ma pierwszeństwo i o drugim, czyli współczuciu.

Ta duchowość kładzie nacisk na studium. Nie chodzi o to, by pójść na teologię, ale by pogłębiać swoją wiedzę i nie zostać na tym, co pamiętamy z opowieści babci, albo z katechezy w szkole sprzed kilkunastu lat. Uczenie się łączy się także z modlitwą i coraz głębszym poznawaniem Boga.

Duchowość dominikańska patrzy pozytywnie na człowieczeństwo i cielesność. To dobre rzeczywistości, bo sam Bóg je przyjął, stając się człowiekiem. Także świat, który nas otacza ma w sobie bardzo dużo dobra i piękna, nawet jeśli nie jest ono „ochrzczone” i pokazuje się poza Kościołem.

Ten punkt mocno łączy się z poprzednim. Jeśli trwamy w Bogu i Jego łasce nie musimy się bać otwartości na świat, nawet jeśli dostrzegamy tam rzeczy dla nas obce. Możemy z odwagą, ciekawością i nietuzinkowymi pomysłami angażować się w głoszenie Jezusa w różnych środowiskach.

Zakorzenienie w Bogu i zaangażowanie w świat łączy się z szacunkiem do tego, co spotykamy. Połączone ze studium, czyli otwartością na uczenie się, pozwala nam nie potępiać tego, co jest dla nas inne, ale poznawać to. Nie oceniać tego, co dziwne, jako bezbożnego, ale badać, co jest w tym z Bożego Ducha. Nie unosić się wyższością, ale kierować się współczuciem do siebie i innych.

Duchowość dominikańska kładzie jeszcze jeden ważny akcent – wspólnota. Dla zakonników i zakonnic to współbracia i współsiostry. Dla świeckich – to rodzina, przyjaciele lub grupa religijna.

Wspólnota jest pierwszym miejscem, gdzie głoszona jest Ewangelia i gdzie jesteśmy ewangelizowani. Jeśli zadbamy o nią: o miłość, modlitwę, służbę sobie nawzajem – nasze  głoszenie Chrystusa innym, na wszelkie sposoby, będzie autentyczne. 

Źródła: „Duchowość dominikańska”. Reportaż z wycinków świata, o. Gregory Anderson OP, „Filary życia dominikańskiego”