Papież: Przyjmijcie wyzwanie, by pozostać w Kościele, nawet jeśli nie jest on doskonały

„Pomimo wszystkich swoich ograniczeń i upadków, które są naszymi ograniczeniami i upadkami, nasza Matka Kościół jest Ciałem Chrystusa; i to w nim, w Ciele Chrystusa, wyryte są najwspanialsze znaki Jego miłości, wciąż i na zawsze” – stwierdził papież Franciszek w rozważaniu poprzedzającym wielkanocną modlitwę „Regina Caeli”. Papież zachęcił wiernych do trwania w Kościele.

Drodzy bracia i siostry, dzień dobry! Dziś, w niedzielę Bożego Miłosierdzia, Ewangelia mówi nam o dwukrotnym objawieniu się Zmartwychwstałego Jezusa uczniom, a zwłaszcza Tomaszowi, „niewiernemu apostołowi” (por. J 20, 24-29).

Tomasz nie jest jedynym, któremu trudno uwierzyć, a w gruncie rzeczy reprezentuje po trosze każdego z nas. To prawda, nie zawsze łatwo wierzyć, zwłaszcza gdy, jak w jego przypadku, przeżyło się wielkie rozczarowanie. Trudo wierzyć po wielkim rozczarowaniu.

Przez lata szedł za Jezusem, podejmując ryzyko i znosząc trudy, ale Nauczyciel został przybity do krzyża jako przestępca i nikt go nie uwolnił, nikt niczego nie uczynił! Umarł a wszyscy się lękają. Jak zaufać na nowo? Jak można zaufać wieści, że On żyje?

Tomasz wykazuje się jednak odwagą. Gdy inni są zamknięci w Wieczerniku, ze strachu, on wychodzi na zewnątrz, narażając się, że ktoś może go rozpoznać, donieść na niego i aresztować. Moglibyśmy nawet pomyśleć, że dzięki swojej odwadze bardziej niż inni zasługuje na spotkanie ze zmartwychwstałym Panem.

Tymczasem właśnie dlatego, że się odłączył, gdy Jezus po raz pierwszy ukazał się uczniom w wieczór wielkanocny, Tomasza tam nie było i stracił szansę, oddalił się od wspólnoty. Jak ją może odzyskać? Tylko wracając razem z innymi, wracając tam, do tej rodziny, którą opuścił przerażony i smutny.

Kiedy to czyni, kiedy powraca, mówią mu, że Jezus przyszedł, ale trudno mu w to uwierzyć; chciałby zobaczyć Jego rany. I Jezus zaspakaja jego pragnienie: osiem dni później pojawia się ponownie pośród swoich uczniów i ukazuje im swoje rany, nogi, te rany będące dowodami Jego miłości, wiecznie otwarte drogi swojego miłosierdzia.

Zastanówmy się nad tymi faktami. Tomasz, aby uwierzyć, chce nadzwyczajnego znaku: dotknięcia ran. Jezus pokazuje mu je, ale w sposób zwyczajny, przychodząc wobec wszystkich, we wspólnocie, a nie poza nią.

Jakby chciał mu powiedzieć: jeśli chcesz mnie spotkać, nie szukaj daleko, pozostań we wspólnocie, z innymi; nie odchodź, módl się z nimi, łam z nimi chleb.

Mówi to także i nam: to tam, we wspólnocie będziesz mógł Mnie znaleźć, to tam ukażę ci wyryte na moim ciele znaki ran: znaki Miłości, która zwycięża nienawiść, Przebaczenia, które rozbraja zemstę, Życia, które pokonuje śmierć.

To tam, we wspólnocie, odkryjesz moje oblicze, dzieląc z braćmi chwile zwątpienia i lęku, trzymając się ich jeszcze mocniej. Bez wspólnoty trudno znaleźć Jezusa.

Drodzy bracia i siostry, zachęta skierowana do Tomasza odnosi się także do nas. Gdzie poszukujemy Zmartwychwstałego? Czy w jakimś szczególnym wydarzeniu, w jakiejś spektakularnej lub uderzającej manifestacji religijnej, wyłącznie w naszych emocjach i uczuciach?

Czy też we wspólnocie, w Kościele, przyjmując wyzwanie, aby w nim pozostać, nawet jeśli nie jest on doskonały? Pomimo wszystkich swoich ograniczeń i upadków, które są naszymi ograniczeniami i upadkami, nasza Matka Kościół jest Ciałem Chrystusa; i to w nim, w Ciele Chrystusa, wyryte są najwspanialsze znaki Jego miłości, wciąż i na zawsze.

Zapytajmy jednak siebie, czy w imię tej miłości, w imię ran Jezusa, jesteśmy gotowi otworzyć nasze ramiona na zranionych przez życie, nie wykluczając nikogo z Bożego miłosierdzia, ale przyjmując wszystkich; każdego jak brata, jak siostrę, tak jak Bóg przyjmuje wszystkich. Bóg przyjmuje wszystkich.

Niech Maryja, Matka Miłosierdzia, pomoże nam kochać Kościół i uczynić go gościnnym domem dla wszystkich.

Pragnę okazać moją bliskość wszystkim braciom i siostrom, którzy, zwłaszcza na Wschodzie, obchodzą dziś Wielkanoc. Najmilsi, niech Zmartwychwstały Pan będzie z wami i napełni was swoim Duchem Świętym. Wszystkim wam życzę dobrych Świąt Wielkanocnych.

Niestety w jaskrawym kontraście z orędziem wielkanocnym nadal trwają wojny, nadal siejące śmierć w przerażających formach. Rozpaczając z powodu tych okrucieństw módlmy się za ich ofiary, prosząc Boga, aby świat nie musiał już doświadczać przerażenia brutalną śmiercią z rąk człowieka, ale zadziwienie życiem, które On daje i odnawia swoją łaską.

Z niepokojem śledzę wydarzenia rozgrywające się w Sudanie. Jestem blisko narodu sudańskiego, który doznał już wielu doświadczeń. Zachęcam do modlitwy, aby złożono broń i aby zwyciężył dialog, aby można było powrócić na drogę pokoju i zgody.

I myślę też o naszych braciach i siostrach, którzy w Rosji i na Ukrainie obchodzą Wielkanoc. Niech Pan będzie blisko nich pomoże im, aby czynić pokój.

Będąc pewny, że wyrażam odczucia wiernych całego świata, kieruję wdzięczną myśl do pamięci św. Jana Pawła II, który w tych dniach stał się celem obraźliwych i bezpodstawnych domysłów

tłum. o. Stanisław Tasiemski OP
KAI / ks