Siedem powodów, dla których o. Jacek Woroniecki OP jest ważną postacią dla Kościoła i Polski

Nic dziwnego, był to człowiek, który swoją szeroką działalnością odcisnął wyraźny ślad na historii zarówno swojego zakonu, jak i całej odradzającej się po zaborach Polski. Dodam, że dokonał tego pomimo ciężkiej choroby neurologicznej, która zmuszała go do spędzania całych godzin, a czasem dni w pozycji leżącej, odbierając także możliwość pracy intelektualnej.

Poniżej wymieniam siedem najważniejszych powodów, by mówić o nim jako kimś nie tylko świętym, ale też istotnym dla naszej historii.

Ojciec Woroniecki był drugim rektorem KUL – funkcję objął w 1922 r. i sprawował przez następne dwa lata. Był to moment największego kryzysu uniwersytetu, istniało nawet ryzyko, że ze względów finansowych (powojenna hiperinflacja) przestanie on istnieć.

Dzięki zapobiegliwości o. Jacka, jeśli chodzi o pozyskiwanie funduszy oraz sprowadzanie najlepszych wykładowców ze świata i z kraju, udało się uczelnię nie tylko utrzymać, ale i rozwinąć. Z funkcji zrezygnował z powodu pogarszającego się stanu zdrowia, ale wykładał na KUL m.in. etykę do 1929 r.

Z tym zadaniem przybył w 1914 roku do Krakowa. Jego działania, mające na celu powrót do pierwotnej praktyki życia dominikańskiego i przekształcenia prowincji w kierunku działania na rzecz formacji inteligencji oraz rozwijania teologii, spotkały się z olbrzymią wewnętrzną opozycją.

Ostatecznie działania nabrały rozpędu dopiero w 1933 r., dzięki nim m.in. udało się ufundować klasztory na warszawskim Służewie (to było oczko w głowie o. Jacka) oraz w Poznaniu, a także odzyskać dom w Lublinie. Przede wszystkim jednak wychować całe pokolenie ojców i braci, którzy przenieśli charyzmat dominikański przez noc II wojny światowej i okresu stalinowskiego.

Ojciec Woroniecki wykładał przez dziesięć lat etykę na KUL (1919–1929). Następnie został profesorem teologii moralnej i pedagogiki na rzymskim Angelicum, Funkcję wykładowcy, za którą był wysoce ceniony, łączył z obowiązkami zakonnymi, dopóki było to możliwe zdrowotnie. Zostawił po sobie m.in. popularne dzieło pt. Katolicka etyka wychowawcza.

Ojciec Jacek był głęboko przekonany o potrzebie formacji także dorosłych ludzi, szczególnie osób, które potem miały tworzyć elity intelektualne kraju. Dlatego głosił rekolekcje dla takich organizacji jak Stowarzyszenie Katolickiej Młodzieży Akademickiej „Odrodzenie” oraz wspierał tworzenie duszpasterstw akademickich przy klasztorach dominikańskich.

Do mniej znanych, a wartych poznania książek o. Woronieckiego należy Gawęda o gawędzeniu, pisana dla skautów. Jej autor nie ograniczył się do tej jednej pozycji, chętnie współpracował jako duszpasterz i rekolekcjonista z powstającym w Polsce ruchem skautingowym, a potem harcerskim.

Jednym z głównych pism o. Woronieckiego jest trzytomowa Katolicka etyka wychowawcza, wielokrotnie wznawiana. Równie poczytna jest do dziś Pełnia modlitwy, dziełko z zakresu formacji duchowej. Ogólnie bibliografia o. Woronieckiego liczy około trzystu pozycji, niektóre są wznawiane do dziś.

Był uznanym rekolekcjonistą polskiej arystokracji oraz inteligencji oraz cenionym w tych środowiskach spowiednikiem. Jego świadectwu i głoszeniu swoje zakonne powołanie zawdzięczał m.in. bł. Michał Czartoryski OP.