Biskup prosi seminarzystów by nie nosili sutanny

„Przyszli duchowni siedzący w stallach [podczas uroczystości bierzmowania - przypis redakcji], z dala od reszty wiernych, wyglądali bardzo klerykalnie i niestosownie do swojej sytuacji seminarzystów, którzy nadal są wiernymi świeckimi". Takiego wyjaśnienia udzielił arcybiskup Tuluzy, od czterech miesięcy pełniący tę funkcję, w celu uzasadnienia swojej prośby. Biskup de Kérimel życzy sobie, żeby studenci jego seminarium, uznanego za czwarte we Francji, nie nosili już sutanny, także podczas liturgii.

We Francji sutanna często postrzegana jako oznaka konserwatyzmu, co bywa też źródłem napięć. Natomiast jej obrońcy widzą w niej znak właściwie pojętego misyjnego katolicyzmu, umożliwiający księdzu samoidentyfikację i określenie siebie wobec innych. Tak przedstawia się na przykład stanowisko Wspólnoty Saint-Martin (stowarzyszenie księży i diakonów świeckich założona przez o. Jean-François Guerina w 1976 roku).

W odniesieniu do seminarzystów problem jest złożony, bo oni znajdują się w sytuacji pośredniej, jako świeccy wśród świeckich, a równocześnie jedną nogą już księża, bo przygotowują się do kapłaństwa. Duchownymi w sensie dosłownym stają jednak dopiero poczynając od diakonatu. Wcześniej poniższa reguła Kodeksu Prawa Kanonicznego ich nie dotyczy:

„Duchowni powinni nosić odpowiedni strój kościelny, według przepisów wydanych przez Konferencję Episkopatu, a także zwyczajów miejscowych, zgodnych z przepisami prawa" (Kan. 284).

Stroju seminarzystów nie określa więc szczególna reguła, a bardziej przyjęty zwyczaj i lokalne ustalenia. We Francji w seminariach diecezjalnych sutanny używa się rzadko. Czasem wyłącznie na wyjątkowe okazje czy podczas liturgii.

Natomiast Wspólnota Saint-Martin zdecydowała się na zmiany, które mają towarzyszyć stopniowemu odkrywaniu kapłaństwa jako daru z siebie. Seminarzyści sutannę noszą tu zawsze w czasie liturgii - od momentu przyjęcia do seminarium w Évron. Potem stopniowo coraz częściej a od święceń diakonatu – praktycznie przez cały czas.

Kwestia ta nie została ostatecznie rozstrzygnięta. Strój duchowny ma jednak szczególne znaczenie, co niedawno podkreśliło Dyrektorium o posłudze i życiu kapłanów z 2013 roku:

„W społeczeństwie zeświecczonym o tendencjach materialistycznych szczególnie odczuwa się konieczność, by kapłan jako człowiek Boży i szafarz misteriów Bożych, był rozpoznawany przez wspólnotę także przez ubiór, jaki nosi [...]. Prezbiter powinien być rozpoznawalny przede wszystkim przez swoją postawę, lecz także przez swój ubiór w ten sposób, by każdy wierny, a nawet każdy człowiek, bezpośrednio dostrzegł jego tożsamość i jego przynależność do Boga i Kościoła" (art. 66).