Chcemy nadal tworzyć dla Ciebie wartościowe treści
i docierać z Dobrą Nowiną do wszystkich zakątków internetu.
Twoje wsparcie jest dla nas bardzo ważne.
RAZEM na pewno DAMY RADĘ!
Kiedy mama Moniki Kelsey zaszła w ciążę, aborcja w Stanach Zjednoczonych nie była jeszcze dozwolona. Początkowo planowała dokonać jej nielegalnie. Zrezygnowała po spotkaniu z lekarzem, który miał przeprowadzić zabieg. Chcąc uniknąć komentarzy otoczenia, przez kolejne miesiące starała się utrzymać swój stan w tajemnicy. Dla swojej maleńkiej córki pragnęła wszystkiego, co najlepsze i wiedząc, że nie może właściwie się nią zająć, postanowiła oddać dziewczynkę do adopcji.
Monica trafiła do kochających rodziców. Stracili wcześniej syna, który po urodzeniu żył tylko przez jeden dzień i bardzo chcieli móc swoją miłością obdarować inne dziecko. Oprócz Moniki zaadoptowali także drugą dziewczynkę, które padła w przeszłości ofiarą niewyobrażalnych zaniedbań i przemocy.
Po pięciu latach urodziła im się kolejna córka, co dawało tacie nieustanny powód do żartów na temat przewagi kobiet w rodzinie.
Choć Monica zawsze wiedziała, że jest adoptowana, to w domu nie mówiło się o tym zbyt wiele. Rodzicie przekazali jej te same informacje, które otrzymali – jej mama była zbyt młoda, żeby zająć się swoim dzieckiem i chcąc dla niego jak najlepiej, zdecydowała się powierzyć je innej rodzinie.
Monica zawsze wiedziała, że pewnego dnia chciałaby spotkać swoją biologiczną matkę. Okazało się to możliwe dopiero, kiedy skończyła 37 lat. Wtedy poznała też prawdę o okolicznościach swojego poczęcia i poczuła, że jej świat się zawalił. Początek jej życia nie był przecież związany z miłością, ale z aktem bezlitosnej przemocy i wielkiego cierpienia. Musiała na nowo odnaleźć poczucie własnej wartości.
W tamtym czasie pracowała jako sanitariuszka w karetce pogotowia. Z jednej strony chciała pomagać innym ludziom, ale z drugiej, sama rozpaczliwie potrzebowała czuć, że to, co robi w życiu, może mieć jakiś większy sens. Ostatecznie to pragnienie popchnęło ją do powrotu do chrześcijańskiej wiary i codziennego czytania Pisma Świętego. Szczególnie ważna okazała się dla niej historia Józefa sprzedanego przez braci do Egiptu, która dla niej była historią o tym, jak z czegoś złego i tragicznego może ostatecznie wypłynąć wielkie dobro.
Nie poprzestała na jednym spotkaniu ze swoją biologiczną matką, a ich więź przez kolejne trzy lata coraz bardziej się zacieśniała. Kiedy kobieta poważnie zachorowała, Monica bez przerwy czuwała przy niej w szpitalu. Ostatnimi słowami, jakie usłyszała od córki, były te, w których nazywała ją ona swoją bohaterką i dziękowała za dar życia.
Po raz kolejny chciała swój ból przekuć w jakiś cel. Niedługo później w jej głowie pojawił się pomysł, który nawet najbliżsi na początku uznali za dość szalony.
W czasie podróży do Afryki razem ze swoją przyjaciółką zapoznała się bliżej z ideą okien życia, czyli miejsc, w których matka może bezpiecznie pozostawić swoje dziecko i nie być oskarżona o jego porzucenie. Po powrocie do Stanów Zjednoczonych założyła organizację, której zadaniem jest upowszechnianie wiedzy o oknach życia i tworzenie nowych, a także pomaganie rodzicom niebędącym w stanie wychować swoich dzieci w przejściu procesu adopcji.
Monica utrzymuje kontakt także z rodzinami, która adoptują dzieci. W ubiegłym roku na bankiet zorganizowany przez jej fundację przybyło sześcioro maluchów uratowanych dzięki oknom życia. Widzi ogromne owoce swojej pracy i nie zamierza zwalniać tempa.
