Chcemy nadal tworzyć dla Ciebie wartościowe treści
i docierać z Dobrą Nowiną do wszystkich zakątków internetu.
Twoje wsparcie jest dla nas bardzo ważne.
RAZEM na pewno DAMY RADĘ!
Do wypalenia prowadzą cele pozbawione realizmu, jak na przykład mieć „grzeczne dzieci”, dom jak Wersal i sto procent w każdej dziedzinie. Podobnie jak „założyć firmę na macierzyńskim” albo „zrobić kapitalny remont”. Lampką alarmową, która powinna nas ostrzegać jest myśl, że uda się nam to, co jeszcze nikomu się nie udało.
Że rozciągniemy dobę, aż ilość godzin się podwoi. Szybciej wstaniemy, za to później położymy się spać i nie będziemy robić przerw. Jak pewna mama – gdy wracała z urlopu wychowawczego do zespołu, w którym pracowałam, zadeklarowała, że może pracować od 4:30 rano, potem w nocy i wtedy, gdy maluszek (będący trzecim dzieckiem) ma drzemki.
Dlatego ma sens pytać, czy harmonogram dnia uwzględnia głos mojego ciała. Ciało bowiem nieustannie mówi głosem wewnętrznej mądrości. Jeśli zignorujemy sygnały, że ma dość – gdy bolą plecy, robi się słabo i śpiąco, ręce drżą – to zaraz coś tąpnie. Albo stracimy kontakt z emocjami, które ujawnią się wybuchami złości czy długotrwałymi „dołami”, albo przyjdzie choroba.
Jeśli jednak potraktujemy potrzeby ciała jako opiekuńczy głos w nas, to może usłyszymy, że listę „tasków” potrzebujemy skrócić o dwie trzecie (tak, być może aż tyle!). Ale i ulga wtedy będzie wielka, a świat jakoś przeżyje bez domowych przetworów i prasowania skarpet.
Nic tak nie wypala, jak powtarzające się katastrofy (np. kłótnie ciągle o to samo). Jak coś nie działa, to znaczy, że potrzebujemy nauczyć się czegoś nowego, co przyniesie rozwiązanie trudnych sytuacji.
Agnieszka Stein i Gosia Stańczyk są autorkami zdania, że potrzebna jest cała wioska, by wychować dziecko. Rodzice potrzebują relacji z innymi dorosłymi, a dzieci – z innymi dziećmi. Mama potrzebuje przyjaźni, kręgu wsparcia, gdzie czuje się widziana i słyszana. Potrzebuje też wytchnienia od ciągłej czujności. Dlatego koleżanki i sąsiadki są mile widziane, by pobyć z dziećmi; podobnie jak każdy, kto może przynieść obiad, zrobić zakupy albo posprzątać dom.
Odmiana to przerwa od robienia ciągle tego samego, czyli oddech. Nie da się oddychać raz w roku. Dobrze, jeśli chwile odmiany zdarzają się często i na zapas, a nie tylko, gdy mamy dość.
Jeśli nie opowiemy sobie na nowo historii własnego dzieciństwa, wewnętrzny autopilot będzie niestrudzenie odgrywał taniec z własnego domu. Może będzie tam playlista pt. „Wiecznie Wykończona” lub „Nieustannie Zajęta Mama”. Dlatego, że na nieświadomym poziomie chcemy być lojalni wobec naszych mam.
Mogę siebie więc pytać: „Czego potrzebowałam jako dziecko?”. Czystej podłogi czy raczej kogoś obok, kto jest ciepły i się uśmiecha? Obiadu z trzech dań czy tego, żeby ktoś się mną zainteresował jako człowiekiem?
Ta „ja z dzieciństwa” może odegrać dla nas niezwykle ważną i wspierającą rolę. Poza dziećmi, dla których jestem mamą, mam też małe dziecko w sobie. Im bardziej się nim zajmę, tym łatwiej będzie mi być z dziećmi, które biegają wokół mnie, skaczą, złoszczą się i przychodzą po coś. Im więcej w sobie zrobię miejsca na małą Małgosię (Kasię, Jolę, …), dając jej to, czego w jej dzieciństwie zabrakło, tym pełniejszy będzie mój kubeczek. Kiedy w środku będę umiała sobie powiedzieć: „jesteś ważna”, „zasługujesz na miłość”, „możesz potrzebować” – dzieci nie będą już dla mnie konkurencją. Miłości starczy mi i dla nich, i dla siebie.
Zresztą ta mała dziewczynka może zaprowadzić mnie w miejsca, które ładują akumulatory najszybciej. Do radości tańca, wystawiania twarzy ku słońcu, turlania się z dziećmi po trawie, jedzenia lodów, kąpieli z bąbelkami, słuchania ulubionej muzyki. Znamienne zresztą, jak bliskie te pomysły są ciału i jak bardzo z nim związane. I jak dzieci mogą nas uczyć bycia w ciele i zabawy.
