10 milenialsów w drodze na ołtarze. Ich młode, piękne życie jaśnieje świętością

Od trzech lat, od momentu ogłoszenia sługą Bożym Carlo Acutisa, katolicy mogą modlić się o wstawiennictwo (obecnie już błogosławionego) nastolatka, który lubił pokemony, grał w gry wideo i stworzył własną stronę internetową.

Jednak Carlo nie jest jedynym milenialsem z „kręgów świętości”. Inne młode dziewczyny i młodzi chłopcy także dorastali w erze płyt CD i internetu. Ich wstawiennictwo jest przykładem, jak w dzisiejszych czasach można zostać świętym, wykorzystując także dobrodziejstwa współczesnego świata.

Był kameruńskim seminarzystą, który doświadczając ogromnego cierpienia związanego z chorobą nowotworową, powiedział: „Chcę wyzdrowieć tylko po to, aby zostać księdzem”.

Wkrótce po wstąpieniu do zakonu karmelitów bosych młody seminarzysta doznał kontuzji w meczu piłki nożnej. Odkryto wówczas u niego guza złośliwego, który zmusił lekarzy do amputacji prawej nogi chłopaka. W kolejnym roku nowotwór objął całe ciało chorego. Brat Jean-Thierry został przewieziony do Włoch na leczenie, jednak było już za późno.

Otrzymawszy pozwolenie na wcześniejsze złożenie ślubów zakonnych, uczynił to w sali szpitalnej, w obecności matki. Młody karmelita zmarł miesiąc później, krótko przed swoimi 24 urodzinami.

Była młodą Włoszką, żoną i matką. Po burzliwym okresie narzeczeństwa, wraz z małżonkiem odnaleźli spokój w sakramencie małżeństwa. Jednak na początku wspólnej drogi utracili dwoje dzieci, oboje w ciągu godziny od narodzin.

Po jakimś czasie odkryli, że Chiara oczekuje trzeciego dziecka. Jeszcze większą radość sprawił im fakt, że dziecko jest zdrowe. Jednak u ciężarnej zdiagnozowano raka, który wkrótce dał przerzuty na całe ciało. Ubrana w suknię ślubną, Chiara zmarła kilkanaście miesięcy po urodzeniu syna.

Był młodym kongijskim celnikiem, który przeciwstawił się korupcji, odmawiając przyjęcia łapówki.

Floribert ukończył studia ekonomiczne i zaręczył się. W pracy wywierano na niego presję, aby zignorował skażenie niektórych transportów żywności, a nawet zaproponowano mu łapówkę w wysokości 3000 dolarów. Floribert odmówił, mówiąc do przyjaciela: „Pieniądze wkrótce znikną. Ale co będzie z ludźmi, którzy spożyją skażoną żywność? Co by się z nimi stało? Czy ja żyję w Chrystusie, czy nie? Czy żyję dla Chrystusa, czy nie? Dlatego nie mogę przyjąć tych pieniędzy. Lepiej umrzeć niż przyjąć te pieniądze!”.

Z powodu swojej niezłomnej postawy został uprowadzony, torturowany i zamordowany.

Była nieśmiałą, ale pełną pasji małą Francuzką, córką oficera marynarki i profesor literatury klasycznej. W wieku 7 lat zdiagnozowano u niej mięsaka Ewinga. Przez kolejne półtora roku znosiła chorobę cierpliwie i z radością, choć szczerze mówiła też o swoim strachu przed śmiercią.

Mimo to prosiła Boga, aby dał jej cierpieć za inne dzieci przebywające w szpitalu. Anne-Gabrielle zmarła w wieku zaledwie ośmiu i pół roku.

Byli subdiakonami chaldejskiego Kościoła katolickiego, posługującymi w irackim Mosulu. Kiedy wraz ze sługą Bożym Ragheedem Azizem Ganni (kapłanem chaldejskim) oraz sługą Bożym Wahidem Hanną Isho i jego żoną wracali po odprawieniu przez ks. Ganniego niedzielnej mszy świętej, wbrew groźbom terrorystów, ich samochód został zatrzymany, a grupie nakazano wyrzec się wiary katolickiej i przejście na islam.

Kiedy odmówili, wszystkich czterech mężczyzn zamordowano. Przy życiu pozostawiono tylko żonę Isho, która mogła przekazać historię ich męczeństwa.

Był poważnym i inteligentnym włoskim chłopcem, który przez cztery lata walczył z białaczką. Niestety, choroba okazała się silniejsza i chłopiec zmarł w wieku 17 lat.

W czasie choroby nie mógł uczęszczać do szkoły, lecz nie ustawał w zdobywaniu wiedzy. Miał korepetytora do greki i łaciny, a w pozostałych przedmiotach był samoukiem i aż do śmierci imponował swoim nauczycielom nadsyłanymi wypracowaniami i innymi pracami domowymi.

Był młodym sportowcem i muzykiem. Grał na gitarze i kochał chemię. Miał nadzieję, że zostanie inżynierem środowiska. Niestety, w wieku 13 lat zdiagnozowano u niego raka mózgu. Sześć lat później chłopak zmarł.

Swoją chorobę i cierpienie przyjmował radośnie, a wiara i miłość Pana Jezusa nie przeszkadzała mu brać udziału w próbach zespołu muzycznego czy spotkaniach ze swoją dziewczyną.

Była wesołą i żywiołową Włoszką, która uwielbiała zakupy, podróże i słuchanie muzyki pop. Miała nabożeństwo do błogosławionej Klary Badano, która była dla niej wielkim pocieszeniem po zdiagnozowaniu u niej nowotworu.

Na początku Giulia była, co zrozumiałe, rozżalona i przygnębiona z powodu diagnozy i całymi dniami płakała. Wkrótce jednak doznała wielkiej radości, wiedząc, że Bóg jest z nią. Znoszone przez nią z radością cierpienie było inspiracją dla wielu osób w ciągu dwóch lat poprzedzających jej śmierć.

Był Filipińczykiem, który przyszedł na świat w skrajnej biedzie. Darwin i jego siostra spędzali całe dnie grzebiąc w śmietnikach. W wieku około 5 lat jego mięśnie zaczęły słabnąć, aż w końcu w ogóle stracił zdolność chodzenia. Kiedy u Darwina zdiagnozowano dystrofię mięśniową Duchenne'a, ojciec wysyłał go żebrać (choć sam chłopiec wstydził się tego).

Dopiero pewna grupa zajmująca się dziećmi ulicy zaprosiła chłopca, by zamieszkał z nimi w domu dla dzieci niepełnosprawnych. Tam jego nieustająca radość była widoczna dla każdego, kogo spotkał. Darwin nigdy nie użalał się nad sobą i nie narzekał na chorobę, która go powoli zabijała. Nazywał ją swoją misją i sposobem uczenia się miłości Boga i zaufania Mu.

Zmarł w wieku 17 lat. Jego ostatnimi słowami były: „Ogromnie dziękuję. Jestem bardzo szczęśliwy”.