Zamknięty w żelaznym płucu od 70 lat. „Możesz zrobić, co naprawdę chcesz”

W 1952 roku lato w Teksasie okazało się szczególnie gorące. Mieszkańcy czuli jednak, że nie do końca mogą oddać się beztrosce. Szerzyły się wieści o fali zachorowań na polio, szpitale były przepełnione, a rodzice zastanawiali się, czy rozsądnym jest w ogóle wypuszczanie dzieci z domu. W ciągu jednego roku zachorowało 60 tys. osób.

6-letni Paul podczas zabawy w ogrodzie gorzej się poczuł. Rozbolała go głowa i szyja, dostał wysokiej gorączki. Pamięta, że kiedy mama zobaczyła, co się z nim dzieje, wykrzyknęła: „Boże, błagam, nie mój syn!”. W miarę jak stan chłopca się pogarszał, chciała zabrać go do szpitala, ale usłyszała, że nie ma już wolnych miejsc. W końcu jednak uznała, że to jedyne wyjście, bo Paul nie mógł już samodzielnie oddychać.

Lekarz, który go zobaczył, powiedział, że nic nie da się już zrobić i próbował odprawić zrozpaczoną kobietę. Na szczęście jego kolega nie poddał się tak łatwo. Przeprowadził natychmiastowy zabieg tracheotomii, dzięki czemu uratował chłopca od śmierci przez uduszenie. Paul obudził się dopiero 3 dni później – w maszynie zwanej żelaznym płucem, z której wystawała mu tylko głowa. Wokół siebie zobaczył dziesiątki dzieci w podobnym stanie.

Okazało się, że zachorował na skutek wirusa polio, który uszkodził u niego ośrodkowy układ nerwowy i uniemożliwił mu oddychanie. W szpitalu spędził 18 koszmarnych miesięcy. Nie mógł komunikować się z innymi ludźmi i wspomina, że kiedy wydawało mu się, że nawiązał kontakt z innym dzieckiem, robiąc do niego miny, dziecko umierało, a on znów był sam.

Lekarze w końcu postanowili wypisać go do domu, ale nie dawali mu żadnych powodów do optymizmu. Pewnego razu usłyszał, że jest w tak w złym stanie, że nie powinien żyć i prawdopodobnie dzisiaj umrze.

Do tej pory pamięta złość, którą wtedy poczuł. Postanowił udowodnić wszystkim, że się mylą.

Wciąż musiał używać żelaznego płuca przez większość czasu, ale terapeuta nauczył go też „żabiego oddychania”, czyli używania mięśni w ustach i gardle do wciągania powietrza do płuc. W ciągu dnia mógł więc oddychać samodzielnie, choć wymagało to od niego znacznego wysiłku. W nagrodę za swoje starania dostał od terapeuty szczeniaczka.

Rodzice wspierali go ze wszystkich sił. „Po prostu mnie kochali. Mówili, że mogę zrobić co zechcę, a ja im wierzyłem” – mówi.

Nie każdy jednak zachowywał się właściwie. Jego rodzice razem z rodzicami innych dzieci z niepełnosprawnościami musieli przekonywać lokalną szkołę przez ponad rok, żeby mógł się do niej zapisać, ucząc się z domu. Paul ostatecznie zdał egzaminy końcowe z najwyższymi możliwymi ocenami niemal ze wszystkich przedmiotów i dostał się na studia prawnicze. Czuł, że wszędzie jest jedyny, że nie ma nikogo, kto byłby w podobnej sytuacji. To z jednej strony utrudniało mu życie, ale z drugiej – dawało determinację do walki.

Skończył studia i rozpoczął pracę prawnika. Miał wsparcie przyjaciół i cieszył się z każdej rzeczy, którą mógł zrobić samodzielnie. Przez pewien okres udawało mu się spędzać każdego dnia większość czasu poza żelaznymi płucami. Z upływem lat jego sytuacja zdrowotna zaczęła się jednak pogarszać. Obecnie opuszcza je zaledwie na kilka minut dziennie.

Nadal czyta i uczy się, przewracając strony książek przy pomocy długopisu leżącego obok. Używa go także do malowania i pisania. To właśnie w ten sposób stworzył swoją autobiografię. Dlaczego chciał podzielić się historią swojego życia? „Po to, żeby zainspirować tysiące ludzi, takich jak ty. Nieważne skąd są i jak wygląda ich przeszłość, bez względu na to z jakimi wyzwaniami się mierzą, do tego, by uwierzyli, że mogą zrobić to, czego naprawdę pragną” – mówi.