Góra Tabor. Tam, gdzie objawiła się chwała Boga

Tabor przypomina bardziej wzgórze niż wysoką górę, wznosi się na 588 metrów na południu Galilei. Jej wielkość wynika jednak nie z tego, że jest wysoka, tylko z przypisywanej jej od wieków świętości. Zwłaszcza od XII w. przed Chrystusem, gdy Izraelici wystąpili przeciw Kananejczykom, którzy zajmowali tereny wokół góry Tabor i czcili pogańskich bożków. Świadczy o tym Księga Ozeasza:

Jednak, pomimo występków narodu żydowskiego, Bóg wspiera go w walce przeciw Kananejczykom i nakazuje: „Idź, udaj się na górę Tabor i weź z sobą dziesięć tysięcy mężów synów Neftalego i synów Zabulona. Przyprowadzę ci do potoku Kiszon Siserę, wodza wojska Jabina, z jego rydwanami i hufcami i dam je w twoje ręce”.

Izraelici zrobili to. Słowo Boże wypełniło się i Kananejczycy zostali pokonani. Psalm 89 przypisuje Bogu chwałę, z którą góra Tabor wiązana jest w sposób jednoznaczny: „Ty stworzyłeś północ i południe; Tabor i Hermon wykrzykują radośnie na cześć Twego imienia”.

O ile pisma z początków chrześcijaństwa nie są precyzyjne co do miejsca tego przełomowego wydarzenia z życia Chrystusa, jakim było Przemienienie, to od IV w. za sprawą św. Cyryla z Jerozolimy, oraz św. Hieronima i jego teologicznego autorytetu, ta kwestia nie była podawana w wątpliwość. Góra Tabor była odtąd uważana za miejsce, w którym objawiła się chwała Boga podczas Przemienienia. To przekonanie przetrwało do dziś, a jego prawdziwość Ewangelie wydają się potwierdzać.

Ewangelista Łukasz opisuje to wydarzenie tak: „Gdy się modlił, wygląd Jego twarzy się odmienił, a Jego odzienie stało się lśniąco białe” (Łk, 9,29). Wspomina także o dwóch mężczyznach, do tej pory nieobecnych, którzy trzymali się blisko niego. Kim byli? Łukasz precyzuje:

To zdarzenie, pisze Łukasz, bardzo poruszyło Piotra, Jana i Jakuba. Bez trudu jesteśmy w stanie wyobrazić sobie zdumienie uczniów, o których Pismo mówi, że ogarnęła ich senność, ale walczyli z nią i udało im się ujrzeć chwałę Jezusa i dwóch mężczyzn u jego boku.

Opis na tym się nie kończy. Gdy Piotr poprosił Jezusa, by wznieśli namiot dla nich trzech, „pojawił się obłok i osłonił ich; zlękli się, gdy weszli w obłok”. Łukasz precyzuje: „A z obłoku odezwał się głos: «To jest Syn mój, Wybrany, Jego słuchajcie!»”. Byli zdziwieni. Ale Jezus nakazał im milczenie o tym, co widzieli.

Tabor jest miejscem nadzwyczajnym, jedynym w swoim rodzaju, celem wielu pielgrzymek. Pierwsze sanktuarium wzniesiono tu w IV w., dokładnie tam, gdzie dziś znajduje się grecki klasztor prawosławny. W VI w. wybudowano tu kościół w stylu syryjskim, stał na miejscu obecnej bazyliki z 1919 r.

W każdym wieku przybywało na górze Tabor świątyń i klasztorów, ale jej wzgórza wciąż pokrywają dęby i dzika roślinność.  Ze szczytu widać całą dolinę Ezdrelon, a w oddali depresję Jordanu. To wspaniałe miejsce, sprzyjające medytacji nad biblijnymi epizodami i pamięci o pokoleniach, które od stuleci wspinały się ścieżkami góry Tabor.