Tam, w Charanie, czterdzieści wieków temu Abram-Abraham wyruszył jako pierwszy z ludzi drogą wiary. Nie wiedział, dokąd idzie. Zaufał bezgranicznie słowu Pana.
Chcemy nadal tworzyć dla Ciebie wartościowe treści
i docierać z Dobrą Nowiną do wszystkich zakątków internetu.
Twoje wsparcie jest dla nas bardzo ważne.
RAZEM na pewno DAMY RADĘ!
Abram
To wydarzyło się cztery tysiące lat temu. W starożytnym Charanie, którego ruiny znajdziemy dziś w południowo-wschodniej Turcji. Tam właśnie zaczyna się historia Abrama, syna Teracha, potomka Sema, syna Noego.
Czytaj także:
Dlaczego Jezus nie chciał zostać królem świata? Pierwsze kuszenie Chrystusa [komentarz do Ewangelii]
Genealogia podana w Biblii wiąże jego ród z ojcem nowej, odrodzonej po potopie ludzkości. Prawdopodobnie nigdy nie dowiemy się, co wydarzyło się w czasie jednej z ówczesnych „pielgrzymek ludów”, w której – wraz z członkami swego koczowniczego szczepu – wędrował Abram z Ur chaldejskiego ku lepszej i bezpieczniejszej przyszłości.
Nie dotarł jednak do ziemi Kanaan, celu swej drogi. Z jakiegoś powodu osiadł w Charanie, który stał się jego domem. Do kraju Kanaan poprowadzi go w przyszłości Ktoś inny.
Lech-lecha
Nie jest łatwo przetłumaczyć jednoznacznie ten hebrajski zwrot, otwierający biblijny opis powołania Abrama. „Idźże ty”, czy też: „idź dla siebie”, tłumaczone często jako: „wyjdź”, „zostaw”. To co będzie się działo, cała rozpoczynająca się tu historia, jest „dla niego”.
To znaczy – dobra, potrzebna dla niego. Konieczna, by spełnił się ostatecznie sens jego życia. Nie było nim przecież ani posiadane bogactwo, ani liczne stada, gromada służby i cały dobytek, którego – wraz ze swym bratankiem Lotem – dorobił się w Charanie.
Abram słyszy wezwanie, które uświadamia mu konieczność podjęcia radykalnej decyzji. Ma odkryć sens swego życia.
Czytaj także:
Papież: aby się nie zagubić, powinniśmy oddychać prawdą dobrych historii [orędzie]
Zostaw twoją ziemię
„Zostaw twoją ziemię, twój ród i dom twojego ojca…”. To warunek. Dać się wykorzenić. Pozbawić ziemi, rodu, ojcowizny. Wszystkiego, co mogłoby zatrzymać, przeszkodzić. „Idź do ziemi, którą ci wskażę” – słyszy. I nic więcej.
Jak jednak zrozumieć, gdy jest się wychowanym w kręgu oczywistego politeizmu, że słyszy się głos jedynego prawdziwego i niewidzialnego Boga? Potraktować Jego głos całkowicie serio? Porzucić wszystko, by wypełnić polecenie, które się usłyszało?
Kto z nas dzisiaj, z całym naszym religijnym doświadczeniem, gotów byłby na tak radykalny krok?
Obietnica
Każda z obietnic, jakie Bóg składa Abramowi brzmi zaskakująco. Wręcz nierealnie. „Wywyższę twoje imię… uczynię cię wielkim narodem…”. I wreszcie: „Staniesz się błogosławieństwem”.
„B’racha” – błogosławieństwo. To słowo modlitwy. Życzenie, w którym człowiek odwołuje się do Boga. Abram słyszy rzecz niebywałą: to on ma się stać błogosławieństwem Boga dla ludzi. Mnóstwa ludzi.
Ów „wielki naród”, któremu on (stary i żyjący w bezpłodnym małżeństwie!) ma dać początek, to – zgodnie z zapowiedzią Boga – „ludy całej ziemi, które przez niego będą otrzymywać błogosławieństwo”.
Wyruszył
„I wyruszył Abram, zgodnie z poleceniem Pana”. Nie wiedział dokąd idzie. Nie znał kształtu swojej przyszłości. Zaufał bezgranicznie słowu Pana. Słowu obietnicy.
Tam, w Charanie, czterdzieści wieków temu, Abram-Abraham wyruszył jako pierwszy z ludzi drogą wiary. Podąży za nim „naród wielki”, potomstwo Bożej obietnicy.
W nim i my, którzy drogą ojca wiary dojdziemy do spotkania z jego i naszym Bogiem.
Rdz 12,1-4
Czytaj także:
Niejeden kaznodzieja próbował złagodzić te słowa Jezusa. Ale to na nic [komentarz do Ewangelii]