Roksana Węgiel Roxie: Bóg to kochający Ojciec wszystkich ludzi [wywiad]

Z Roksaną Węgiel (Roxie), zwyciężczynią pierwszej edycji "The Voice Kids" i Eurowizji Junior 2018, o wierze w Boga, przygodzie z judo i o śpiewaniu, rozmawia Małgorzata Bilska.

Małgorzata Bilska: Pani piosenka „Anyone I Want To Be” znalazła się na ścieżce dźwiękowej filmu animowanego „Manu. Bądź sobą!”. Co to znaczy być sobą, jak się ma 14 lat?

Roksana Węgiel: To znaczy nie bać się wyróżniać. Każdy jest wyjątkowy, ma w sobie coś wspaniałego i nie warto tego ukrywać. Czasami chcemy się wkomponować w tłum, wpasować w grupę czy komuś przypodobać – i robimy coś wbrew swojej woli. Warto słuchać swojego serca.

Fascynacja śpiewaniem przyszła na obozie judo. W jaki sposób?

Gdy byłam młodsza, miałam wiele pasji: taniec towarzyski, hip-hop, akrobatyka sportowa, judo. Byłam bardzo aktywnym dzieckiem, nie mogłam usiedzieć w miejscu. Nigdy bym nie pomyślała, że będę śpiewać. Ciągnęło mnie do sportu. Pewnego razu, szukając w Jaśle zajęć z akrobatyki, przypadkiem trafiłam na zajęcia judo. I zostałam. Mając 8 lat, pojechałam z klubem na obóz do Chorwacji. Zorganizowali nam konkurs karaoke. Razem z dwoma dziewczynami zaśpiewałam piosenkę „My Cyganie”. Po występie wszyscy do mnie podchodzili, zachwyceni tym, jaki mam mocny głos. Nawet prezes klubu powiedziała, że słyszy we mnie potencjał. Postanowiłam spróbować i po powrocie zgłosiłam się na zajęcia do jasielskiego domu kultury. Przygoda muzyczna trwa do dzisiaj.

A co z judo?

Mam pomarańczowy pas. Przestałam trenować, ale judo nauczyło mnie koncentracji. Poza tym jak walczy się na macie, jest się sam na sam z przeciwnikiem, to nie ma potem na kogo „zgonić” – samemu ponosi się odpowiedzialność za swoje czyny.

W "The Voice Kids" wybrała pani na trenerkę Edytę Górniak, która bardzo panią wspierała. Zaśpiewałyście też wspólnie piosenkę w filmie „Hotel Transylwania 3”. Jej ojciec był Romem. To intrygujący zbieg okoliczności.

Historia mojego życia tak się jakoś składa. Nie ma przypadków. Jestem tego pewna.

Jest pani osobą wierzącą. To pomaga „być sobą” w świecie show-biznesu? 

Niektórzy uważają, że wiara w Boga to jest to, co się czuje w środku. Osobista sprawa, o której nie wypada mówić. Ja się tego nie wstydzę. To jest moja wiara i ją wyznaję.

Kim jest Bóg?

Kochającym Ojcem wszystkich ludzi.

Doświadczyła tego pani?

Od pewnego momentu jeździłam z całą rodziną na pielgrzymki na Jasną Górę. Nasze życie bardzo się tam odmieniło. Bóg stał się nam bliższy.

Czyli Pan Bóg jest wplątany w historię ze śpiewaniem?

Tak.

Teledysk do nowej piosenki „Lay Low” wywołał spore kontrowersje. Tekst opowiada o miłości, jest dwuznaczny. Nie pasuje do filmów dla dzieci. I nie bardzo do Roksany śpiewającej w scholi. Jak pani to skomentuje?

Piosenka jest w języku angielskim. Jak ją pierwszy raz usłyszałam, już czułam, że ona gra mi w sercu. Ta melodia i klimat bardziej amerykański. Teledysk trochę się różni od moich poprzednich klipów. Miałam na planie świetne tancerki. Pracowałam z cudowną ekipą, bardzo profesjonalną. Dzień kręcenia teledysku był bardzo pracowity, przemieszczaliśmy się do różnych lokalizacji, ale wszystko było świetnie wyliczone i zgrało się w czasie. Trzeba prawdziwych fachowców, żeby to tak idealnie zaplanować.

Tekstu utworu „Lay Low” nie należy tłumaczyć tak dosłownie. To piosenka o pierwszym zauroczeniu – kiedy nie możesz przestać (od rana) myśleć o obiekcie swoich westchnień. Moim zdaniem każda nastolatka może się z tym utożsamiać. Tekst piosenki można czytać na różnych płaszczyznach i myślę, że każdemu kojarzy się z tym, co jest dla niego bliskie. Dla mnie to tekst o tym, jak fajnie, ale czasem dziwnie się czuję, jeśli się zakocham i nie ma w tym żadnych podtekstów.

Koncerty, grę w reklamach i podróże trzeba pogodzić ze szkołą. Jak się to udaje?

Najgorszym problemem są zaległości. Daję radę, choć czasami jest ciężko, bo jest ich coraz więcej. Książki biorę ze sobą w trasę i się uczę. Śpiewanie jednak to jest to, o czym marzyłam i czego chciałam. Mam w Jaśle przyjaciół, którzy zawsze mnie wspierali i nadal to robią. Im również nie mogę poświęcić tyle czasu, co kiedyś, bo wiecznie mnie nie ma. Na szczęście to rozumieją, no i mamy jeszcze internet.

Ludzie rozpoznają panią na ulicy?

Nie mogę już wyjść z domu tak, jak kiedyś. Nie, żebym chodziła wcześniej w piżamie do sklepu... Ale trochę się stresuję, jak mam gorszy dzień. Ktoś podejdzie i poprosi o zdjęcie, a ja nie będę tak korzystnie wyglądać, jak sobie wyobrażał – znając mnie z telewizji. Ale to jest bardzo miłe, jak fani mnie rozpoznają.

Kto jest dla Roxie wzorcem piosenkarki?

Moją inspiracją jest Beyonce. Bardzo podobają mi się jej koncerty, wszystko jest megadopracowane. W wakacje byłam na jej koncercie na żywo. Nie wierzyłam, że tam w ogóle jestem i ją widzę! Szok. Śpiewała, tańczyła, a w jej głosie w ogóle nie było słychać zmęczenia. A tańczyła naprawdę zawodowo! Może nie jest wzorem muzycznie, ale jej wizerunek sceniczny i koncerty są niesamowite. Chciałabym zrobić karierę nie tylko w Polsce, ale i szerzej – tak jak ona.