Od świątyni Hagia Sophia w Stambule do bazyliki św. Marka w Wenecji, kościoły w rejonie Morza Śródziemnego są skarbnicą zabytków bizantyjskich. Zobacz te najpiękniejsze!
Chcemy nadal tworzyć dla Ciebie wartościowe treści
i docierać z Dobrą Nowiną do wszystkich zakątków internetu.
Twoje wsparcie jest dla nas bardzo ważne.
RAZEM na pewno DAMY RADĘ!
W 285 roku Imperium Rzymskie podzieliło się na dwie części: część zachodnią z Rzymem jako stolicą i część wschodnią, którego stolicą był Konstantynopol, zwany również Bizancjum. Dlatego w następnych stuleciach sztuka religijna Cesarstwa Rzymskiego, które przyjęło chrześcijaństwo jako oficjalną religię w roku 300, rozwijała się paralelnie w dwóch kierunkach. Sztuka chrześcijańska powstająca w Rzymie zachowała zainteresowanie naturalizmem, podczas gdy sztuka wschodniej części cesarstwa koncentrowała się na mistycyzmie, przejmując pewne kluczowe aspekty stylu i ikonografii hellenistycznej.
Bizantyjskie mozaiki – błyszczące dzieła sztuki
Mozaiki są bodaj jednym z najlepszych przykładów tego, jak elementy sztuki hellenistycznej zostały włączone do tzw. bizantyjskiej sztuki chrześcijańskiej. Technika tworzenia portretów z drobnych kamyczków została wynaleziona w Mezopotamii w trzecim tysiącleciu przed Chrystusem i szeroko rozprzestrzeniła się w starożytnej Grecji, gdzie technika tessery została opracowana w 200 r. p. Chr. Dzięki technice do zrobienia mozaiki mogły zostać użyte nie tylko małe kawałki naturalnych kamyczków, ale także drobno pocięte fragmenty marmuru i wapienia, zwane tessera.
W okresie bizantyjskim rzemieślnicy zaczęli rozszerzać listę materiałów, które można przekształcić w tessery, m.in. o złoto i kamienie szlachetne. Według architekta Witruwiusza, żyjącego w I wieku p. Chr., idealne podłoże mozaiki było wykonane z czterech warstw. Pierwsza warstwa, zwana statumenem, składała się z dużych kawałków cegieł lub ceramiki. Kolejna, zwana rudus, była wykonana z gęstej mieszanki gruzu i wapna. Trzecią, czyli tzw. nucleus, wykonano za pomocą mieszanki wapna i drobnych kawałków cegieł. Ostatnia warstwa, na której układane są tessery, była wykonana z drobniejszej mieszanki wapna kruszonego i proszku ceglanego.
Na tej wilgotnej powierzchni twórcy mozaiki przystępowali do wytyczenia linii, na których później umieszczano różne tessery, przy pomocy takich narzędzi jak sznur, gwoździe i zaciski. Aby stworzyć tessery, artyści używali młotka i ostrza przypominającego dłuto, aby wyrzeźbić drobne kamyki z bryły materiału. Dzięki mądremu użyciu tych narzędzi wszystko, od marmuru do szkła, mogło zostać przekształcone w precyzyjnie ukształtowane elementy, które pasowałyby do wytyczonych linii. Efektem końcowym były błyszczące dzieła sztuki, które miały stworzyć aurę eterycznej i duchowej rzeczywistości.
Kliknij w galerię zdjęć, aby poznać niesamowite dzieła sztuki wykonane z mozaiki w okresie bizantyjskim
Czytaj także:
Tajna kryjówka pod bizantyjską bazyliką w Stambule
Czytaj także:
W Turcji odkryto bizantyjski kościół sprzed 1,5 tys. lat!
Czytaj także:
Liczące tysiąc lat mozaiki z Bazyliki Narodzenia. Zniknęły, ale odkryto je na nowo