Każdy święty chodzi uśmiechnięty. Czyli słów (i cytatów) kilka o radości

Kiedy myślę o radości, to czuję spokój, życzliwość do świata, zatrzymanie rozbieganych myśli, bycie tu i teraz, wdzięczność i chęć do działania. Radość ma w sobie coś z pięknej wiosennej pogody, słońca i ciepłego wiatru na twarzy, tańca i smaku dobrego jedzenia. W radości jest miejsce na drugiego człowieka, dzielenie się z nim tym, co mamy najlepszego. Pewnie to nie jest tylko moje doświadczenie.

Odę do radości, czyli oficjalny hymn Unii Europejskiej, znamy chyba wszyscy. Przytoczę jednak jej pierwszą zwrotkę:

O, radości, iskro bogów, kwiecie Elizejskich Pól,
święta, na twym świętym progu staje nasz natchniony chór.
Jasność twoja wszystko zaćmi, złączy, co rozdzielił los.
Wszyscy ludzie będą braćmi tam, gdzie twój przemówi głos.

Czym jest radość, że na sam dźwięk tego słowa mamy dobre skojarzenia, na jej cześć artyści tworzą dzieła, a św. Paweł w Liście do Tesaloniczan zachęci: Zawsze się radujcie! (1 Tes 5,16)?

Musimy to rozdzielić.

Różne oblicza radości

W Wikipedii znajdziemy dwie definicje radości. Jedna to ta, która mówi o uczuciu:

Radość to stan emocjonalny, który wyraża w świadomości uczucie całkowitego spełnienia. Jest synonimem szczęścia w rozumieniu potocznym, towarzyszącym zabawie, zadowoleniu lub satysfakcji z przeżywanych doznań, wykonywanych czynności lub przywoływanych w pamięci wspomnień.

Uczucia, jak wiemy, mijają. Choć fantastycznie byłoby zatrzymać radość w sobie na dłużej, to opierając się jedynie na doznaniach, szybko się zawiedziemy. Tęsknimy za radością, to naturalne. Ale często zatracamy się w tych tęsknotach i zamiast prawdziwej radości trafiamy na jej protezy. Bardzo ciężkie, które potem ściągają nas w dół. Czasami na samo dno.

Uczucie radości jest synonimem szczęścia, a więc tak jak ono – jest ulotne. Nie można go złapać i przechować na potem, wyciągnąć ze schowka i użyć jak ulubionej szminki, aby rozświetlić nią twarz.

Czy św. Paweł pisząc o tym, byśmy się zawsze radowali, miał na myśli coś przelotnego? Raczej nie. Wróćmy jeszcze raz do Wikipedii i zobaczmy, czym jest radość jako cnota:

Radość – chrześcijańska cnota, polegająca na drobnym wysiłku, by opanować szorstkość w zachowaniu, by uniknąć niegrzecznego słowa, aby się uśmiechać, kiedy jesteśmy zmęczeni lub brak nam siły. Radość jest owocem miłości. Radość to także jeden z owoców Ducha Świętego.

Przyznam, że w pierwszej chwili ta definicja wydała mi się wymagająca. Nie zawsze mam ochotę się uśmiechać, a zwłaszcza wtedy, gdy coś mnie trapi albo jestem zdenerwowana. Wyciągam jednak z niej to, że radość opiera się na decyzji. Ta definicja mówi mi o radości, którą mogę podarować drugiej osobie – jestem zmęczona, ale chcę być dla ciebie życzliwa, chcę spróbować się do ciebie uśmiechnąć. Nie chodzi tu o sztuczność, zakłamywanie swoich potrzeb i tego, co faktycznie czuję.

Radość jest owocem miłości

Prawda może być taka, że nie jestem w najlepszym nastroju, ale mam w sobie przestrzeń na wybór, który podejmuję w wolności, bo chcę tobie dać dzisiaj coś więcej niż moją ochotę do narzekania czy marsową twarz. Wydaje mi się, że siłę i motywację do tego daje relacja z Bogiem. Może właśnie dlatego każdy święty chodzi uśmiechnięty? 🙂

Na dokładkę polecam kilka cytatów, które w ujmujący sposób mówią o radości i o tym, jak czymś bezcennym jest dzielenie się nią z innymi:

PS Na koniec zostawiam jeszcze akcent humorystyczny i kultową już piosenkę kabaretu Mumio 😉 :

Pytasz mnie – co to radość,
Powiem ci, jeśliś ciekawy,
Radość to mała dziewczynka,
Która sika do kawy
I patrzy zdziwiona na ślady.
To jest radość.

Czytaj także:
Miłość to czyny, a nie uczucia!

Czytaj także:
Co z tymi emocjami? Św. Ignacy Loyola uczy, jak je docenić i spożytkować