Ludzi wybitnie uzdolnionych łączą wspólne cechy. Sprawdź, czy należysz do nich

Jeanne Siaud-Facchin zaobserwowała również, że bycie wybitnie uzdolnionym to nie tylko inteligencja. To również serce, emocje i konkretny sposób nawiązywania relacji z otoczeniem, gdyż obejmuje ono zarówno wysoki iloraz inteligencji, jak i głęboką wrażliwość, które dotyczą wszystkich aspektów życia. Oto kilka cech, jakimi odznaczają się osoby wybitnie uzdolnione:

Zarówno uzdolnione dzieci, jak i dorośli odznaczają się wielką umiejętnością zachwytu. Nawet najłagodniejszy bodziec może wywołać w nich prawdziwą radość. Działa to jednak również w drugą stronę – mogą czuć się zdruzgotane przez najmniejszą choćby niesprawiedliwość.

Zwykle przy tym rysie osobowości występuje zwiększona podatność na poczucie upokorzenia. Skrajnej wręcz wrażliwości, towarzyszą zazwyczaj przejaskrawione reakcje. Wspomniana wrażliwość osób wybitnie utalentowanych przejawia się także w dogłębnej empatii i trosce o innych. Chłoną one emocje otoczenia, co może wywoływać w nich poczucie winy: Jak mogę być szczęśliwy, kiedy inni cierpią? Właściwie ukierunkowana i skanalizowana wrażliwość oraz empatia może ukształtować ich na przyszłych wielkich świętych, filantropów czy artystów.

Uzdolnieni dorośli są często niezmiernie spostrzegawczy, lepiej wychwytują oraz przetwarzają obrazy i swoje wrażenia zmysłowe. W ten sposób nie tylko znają świat i ludzi, ale znają również sami siebie.

Niemniej ta ich ponadprzeciętna umiejętność może czasem być czynnikiem destabilizującym, z uwagi na fakt, iż są oni zazwyczaj bardzo świadomi swoich ograniczeń i doskwiera im chroniczny brak satysfakcji. W poszukiwaniu spełnienia, które wciąż im umyka, decydują się na częste zmiany, a rozczarowania zazwyczaj długo przechowują w pamięci.

Z drugiej jednak strony, wysoki poziom percepcji można też potraktować jako błogosławieństwo. Właściwa ocena własnych ograniczeń i słabych stron sprzyja poszukiwaniu rozwiązań i osobistemu rozwojowi. Często idzie ona również w parze z większym wyczuleniem i otwartością na sukces, piękno, dobro i prawdę.

Osoby obdarzone wieloma uzdolnieniami często borykają się z licznymi lękami. Dla przykładu, w życiu codziennym rozważają nerwowo wszystkie możliwe czarne scenariusze.

Z drugiej strony, takie przewidywanie różnych opcji, może owocować wysokim stopniem kreatywności i umiejętności rozwiązywania problemów.

Obok lęków, problem może stanowić dla nich również nadzwyczaj bujna wyobraźnia. Potrafią wędrować po świecie fantazji w nieprzyjazne rejony i kreować w swojej głowie przeróżne realistyczne sceny, jedne pozytywne, inne nie. Zdarza się, że silne emocje przejmują nad nimi kontrolę.

W wybranych przypadkach, może to skutkować wycofaniem się i silnym poczuciem odstawania od reszty. Jeżeli uda im się znaleźć odpowiednie ujście dla swojej bogatej wyobraźni, mają szansę tworzyć przepiękne opowieści oraz zostać wybitnymi gawędziarzami.

Zdolni ludzie dążą do perfekcji we wszystkim, czego się podejmują. Kiedy osiągnięcie ideału okazuje się niemożliwe, skutkiem tego rodzaju perfekcjonizmu bywa apatia, a nawet paraliż w działaniu. Kluczowa w takiej sytuacji jest właściwa hierarchia priorytetów oraz refleksja nad celem, jaki nam w danym momencie przyświeca: czasem podejście „jest dobrze, jest OK” to idealne wyjście, ponieważ wtedy mamy możliwość skoncentrować się na znacznie ważniejszych rzeczach.

Ponadprzeciętnym uzdolnieniom towarzyszą także wzniosłe ideały. Ich posiadacze pragną zostawić po sobie ślad w tym życiu. Połączenie pomysłowości, bystrości i empatii ma autentyczną moc przekształcania świata – nawet jeżeli jego granice nie wykraczają poza lokalną społeczność.

Ludzie uzdolnieni na ogół rzadko są zgrani czasowo z innymi. Kiedy, na przykład, skupiają się jakiejś wyjątkowo istotnej dla siebie kwestii, nie interesuje ich nic poza nią, potrafią się całkowicie „zawiesić”. Inni już ruszają do przodu, a oni tkwią wciąż w tym samym miejscu.

Podobna postawa może być jednak ze wszech miar korzystna, ponieważ dany szczegół, który akurat zwraca ich uwagę, bywa kluczowy w rozwiązaniu problemu lub stanowi prawdziwe odkrycie.

Nierzadko takie jednostki uważane są przez otoczenie za ludzi sukcesu – zdobywają sławę, pieniądze czy dobra materialne, ale prawdopodobnie dla nich samych niewiele to wszystko znaczy. W ich ocenie bowiem, wiele osób stawia na pierwszym miejscu wartości, które powinny być drugorzędne, gdyż nie zadają sobie ważkich pytań, takich jak: Dokąd zmierzam? Co robię ze swoim życiem? Do czego dążę? Jak wyglądają moje priorytety?

Warto w tym miejscu podkreślić iż osoby uzdolnione mają zgoła inne poczucie czasu, może wpędzać je w osamotnienie, ponieważ dobitnie pokazuje różnicę występującą między człowiekiem ponadprzeciętnym, a pozostałymi ludźmi z otoczenia, pomiędzy nim i innymi, nie wyłączając rodziny.

W takich wypadkach powinny one przyjąć postawę empatyczną, która jest ich mocną stroną i postarać się wyjść innym naprzeciw. Mówiąc krótko, budować mosty zamiast się izolować.

Jeżeli zależy ci na fachowej ocenie twoich uzdolnień, warto skorzystać z pomocy specjalisty. Odkrycie prawdy o sobie samym może okazać się pomocne w świadomym przeżywaniu własnego życia. Odważ się być tym, kim naprawdę jesteś, bez fałszywej skromności.

Poza tym, zyskanie świadomości co do własnych talentów sprzyja refleksji nad tym, skąd one pochodzą i kieruje nas w stronę Dawcy, który zawsze jest gotów pomóc nam zrobić z nich najlepszy możliwy użytek, zarówno dla nas samych, jak i dla innych, zgodnie ze Swoją wolą.