Wszystko, co o niej wiemy, zawdzięczamy jej synowi – św. Grzegorzowi z Nazjanzu. Pisał on również o swoim rodzeństwie i ojcu. A ponieważ także oni są świętymi, można powiedzieć, że mamy do czynienia z rodziną świętych.
Chcemy nadal tworzyć dla Ciebie wartościowe treści
i docierać z Dobrą Nowiną do wszystkich zakątków internetu.
Twoje wsparcie jest dla nas bardzo ważne.
RAZEM na pewno DAMY RADĘ!
W tej rodzinie, jeżeli chodzi o wiarę, główną rolę odgrywała Nonna. Dzięki niej przecież mąż – Grzegorz Starszy – nawrócił się w wieku 50 lat. Stało się tak, gdyż Nonna wyniesioną z domu religijność
przekazała swojej rodzinie, jako naprawdę święty zaczyn świętych początków. Wzmocniła ją nawet i pomnożyła do tego stopnia, że niektórzy są przekonani i twierdzą, iż ona, nikt inny przyczyniła się do nawrócenia męża.
W jaki jednak sposób wprowadziła męża, a potem dzieci, na drogę świętości? Odwołajmy się do słów syna, Grzegorza z Nazjanzu:
Jej cnoty ujawniają się w pracach domowych, w dobrych uczynkach, w czystości; a ponadto w jej dziełach pobożności,w udrękach, jakie sobie zadawała, we łzach i modlitwach. I w opiece, jakiej nie szczędziła ubogim.
Dodajmy, że wspomniane udręki to posty i modlitewne czuwania, które jednak nie przeszkadzały jej być odpowiedzialną i gospodarną matką rodziny.
Św. Grzegorz z Nazjanzu Starszy
Jeżeli chodzi o jej męża, to jawi się on nam jako człowiek drażliwy i wybuchowy, wytrwale jednak pracujący nad opanowaniem tych cech charakteru. Skutecznie, bo kiedyś wreszcie powiedziano o nim, że Grzegorz
jest łagodny, nieskory do gniewu, pogodny na twarzy, gorliwy w duchu, bogato obdarzony darami zewnętrznymi, więcej jeszcze tymi, których nie widać.
Niewidoczne dary, o których mowa, to: umiarkowanie w korzystaniu z dóbr materialnych, hojność dla potrzebujących, pokora, uporządkowany tryb życia, a także wrodzone zdolności pedagogiczne.
Za względu na te wszystkie cechy lud i kler Nazjanzu wybrał Grzegorza Starszego na swojego biskupa. Był nim aż do śmierci w wieku prawie 100 lat. Włożył wiele pracy w poprawę obyczajów powierzonych mu katolików. Jednocześnie strzegł ich wiary w Trójcę Świętą, nie pozwalając, aby w Nazjanzie pojawiła się któraś z nieprawomyślnych opinii na ten temat.
Czytaj także:
Trzech świętych gniewnych i wściekłych
Św. Grzegorz z Nazjanzu Młodszy
Gdy jego syn (też Grzegorz) wrócił ze studiów, ojciec wyświęcił go na kapłana i zatrzymał przy sobie jako pomocnika. Później Grzegorz Młodszy trzy razy został obrany biskupem Nazjanzu, czego w ogóle sobie nie życzył. Jego bowiem prawdziwym powołaniem były nauka oraz głoszenie kazań. I właśnie dzięki osiągnięciom na tym polu uznajemy Grzegorza za ojca i doktora Kościoła. A ponieważ wiarę otrzymał głównie od matki – pryncypialnej katoliczki – można wnioskować, że nieugiętość Grzegorza w ówczesnych sporach religijnych bierze początek właśnie w postawie Nonny.
Św. Cezary
Jej młodszym synem był Cezary. Dla niego – jak stwierdzał starszy brat – cnota była po prostu „obowiązkiem rodzinnym”. Realizował ten obowiązek jako lekarz na dworze dwóch cesarzy. Zgodnie z ówczesnym zwyczajem chrzest przyjął jako dorosły. Stało się to po cudownym ocaleniu z trzęsienia ziemi w Nicei.
Czytaj także:
Jak św. Tereska z Lisieux zapoczątkowała kult Matki Bożej od Uśmiechu
Św. Gorgonia
Zaczęliśmy ten artykuł od kobiety i na kobiecie skończymy. Godną następczynią Nonny była bowiem jej córka – Gorgonia. Matka trzech córek, żona Alypiosa, którego „ukształtowała na swoją modłę i… zdobyła go sobie za idealnego wspólnej sprawy sługę”. Pod tym względem podobna była do mamy. Zresztą nie tylko pod tym. Posiadając bowiem (tak jak matka) silną wiarę i osobowość, również jak matka mocno wpłynęła na swoje dzieci i wnuki.
Grzegorz Młodszy zaś tak mówił o siostrze:
U niej małżeństwo zasłużyło na pochwałę dzięki zadowoleniu, jakie jej przyniosło, oraz dzięki pięknym jego owocom. Sama zaś była przez całe życie dla potomstwa przyciągającym przykładem wszelkiego dobra.
Zapewne dlatego, że umiała łączyć to, co najlepsze w dwóch stanach: samotności i małżeństwie. Unikając przy tym „złych stron jednego i drugiego”. Dodajmy jeszcze, że była wzorową gospodynią, kobietą gościnną, ale też skromną, stanowczą, spokojną i roztropną. Charakteryzował ją „umiar, a miłość zaprawiona była godnością”.
Na koniec powiedzmy, że św. Nonna i jej bliscy znali te same prawdy wiary, co my, i mieli dokładnie te same sakramenty, z których i my korzystamy. Wniosek z tego jasny: my też możemy tworzyć rodziny świętych.
Czytaj także:
Licia i Settimio Manelli. Święci małżonkowie oraz ich piękna droga do Boga