Kiedy godzimy się cierpieć dla dobra, to tak jakbyśmy rozsypywali wokół nas ziarna zmartwychwstania i życia. I sprawiali, aby pośród ciemności jaśniało światło Paschy.
Chcemy nadal tworzyć dla Ciebie wartościowe treści
i docierać z Dobrą Nowiną do wszystkich zakątków internetu.
Twoje wsparcie jest dla nas bardzo ważne.
RAZEM na pewno DAMY RADĘ!
„Nasza nadzieja nie jest pojęciem, nie jest uczuciem, nie jest związana z jakimś telefonem, mnóstwem bogactwa, nie! Nasza nadzieja jest Osobą, jest to Pan Jezus, którego rozpoznajemy jako żywego i obecnego w nas i w naszych braciach, bo Chrystus zmartwychwstał” – mówił Franciszek podczas środowej audiencji ogólnej (5 kwietnia). Publikujemy obszerne fragmenty papieskiej katechezy:
Drodzy bracia i siostry, dzień dobry!
Pierwszy List apostoła Piotra zawiera w sobie niezwykłą treść (1 P 3,8-17). Potrafi tchnąć wielkie pocieszenie i pokój ukazując, że Pan jest zawsze obok nas i nigdy nas nie opuszcza, zwłaszcza w najbardziej delikatnych i najtrudniejszych chwilach naszego życia.
Cóż jednak jest „sekretem” tego listu, a zwłaszcza usłyszanego przed chwilą fragmentu?
Sekret polega na tym, że list ten jest bezpośrednio zakorzeniony w wydarzeniu paschalnym, w sercu tajemnicy, do której bliskiego przeżywania się przygotowujemy, dostrzegając w ten sposób całe światło i radość, wypływające ze śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Chrystus prawdziwie zmartwychwstał.
To piękne pozdrowienie, jakim witamy się w dzień Wielkanocy: Chrystus zmartwychwstał, jak to czyni wiele narodów. Przypomnienie sobie: Chrystus żyje i jest obecny wśród nas. Żyje i mieszka w każdym z nas. Dlatego Piotr zachęca nas stanowczo, byśmy oddawali Jemu cześć w naszych sercach.
Tutaj Pan zamieszkał w chwili naszego chrztu i od tej pory stale odnawia nas i nasze życie, napełniając nas swoją miłością i pełnią swego Ducha. Dlatego właśnie Apostoł zaleca nam uzasadnienie tej nadziei, która jest w nas: nasza nadzieja nie jest pojęciem, nie jest uczuciem, nie jest związana z jakimś telefonem, mnóstwem bogactwa, nie! Nasza nadzieja jest Osobą, jest to Pan Jezus, którego rozpoznajemy jako żywego i obecnego w nas i w naszych braciach, bo Chrystus zmartwychwstał.
Narody słowiańskie pozdrawiając się nawzajem, zamiast mówić „dzień dobry”, „dobry wieczór”, w okresie wielkanocnym witają się słowami „Christos voskrese!”, mówią do siebie „Chrystus zmartwychwstał!”. Mówią to z radością. Pozdrawiają nas „dzień dobry” i „dobry wieczór”, słowami: „Chrystus zmartwychwstał!”.
Zatem rozumiemy, że tę nadzieję trzeba nie tyle uzasadniać na poziomie teoretycznym, słowami, ile przede wszystkim poprzez świadectwo życia, i to zarówno we wspólnocie chrześcijańskiej jak i poza nią. Jeśli Chrystus żyje i mieszka w nas, w naszych sercach, to musimy również pozwolić, aby stawał się widzialnym, aby w nas działał.
Oznacza to, że Pan Jezus musi stawać się coraz bardziej naszym wzorem życia i że musimy nauczyć się postępować tak, jak On postępował. Czynić to samo, co czynił Jezus. Natomiast nasza nadzieja koniecznie musi ujawniać się na zewnątrz, nabierając subtelnej i niepowtarzalnej formy łagodności, szacunku i życzliwości wobec bliźnich, posuwając się wręcz do przebaczenia tym, którzy wyrządzają nam krzywdę.
Osoba, która nie ma nadziei nie potrafi przebaczyć. Nie potrafi dać pocieszenia przebaczenia i mieć pocieszenia przebaczenia. Tak, ponieważ tak uczynił Jezus i tak czyni nadal poprzez tych, którzy robią Jemu miejsce w swoich sercach i w swoim życiu, będąc świadomymi, że zła nie pokonuje się złem, ale pokorą, miłosierdziem i łagodnością.
Mafiosi myślą, że zło można zwyciężyć złem, dlatego dopuszczają się zemsty i wielu rzeczy, o których wszyscy wiemy. Ale nie wiedzą, czym jest pokora, miłosierdzie i łagodność. A dlaczego tak się dzieje? Bo mafiosi nie mają nadziei! Pomyślcie o tym…
Dlatego Piotr mówi, że „Lepiej … cierpieć, dobrze czyniąc, aniżeli czyniąc źle”. Nie oznacza to, że dobrze jest cierpieć ale, że gdy cierpimy z powodu dobra, jesteśmy w komunii z Panem, który zgodził się cierpieć i być przybitym do krzyża dla naszego zbawienia.
Kiedy zatem również my, w najmniejszych lub najwspanialszych sytuacjach naszego życia, godzimy się cierpieć dla dobra, to tak jakbyśmy rozsypywali wokół nas ziarna zmartwychwstania i życia. I sprawiali, aby pośród ciemności jaśniało światło Paschy.
Drodzy przyjaciele, teraz rozumiemy również, dlaczego Piotr Apostoł nazywa nas „błogosławionymi”, kiedy musieliśmy cierpieć dla sprawiedliwości. Nie tylko z powodu moralnego lub ascetycznego, ale dlatego, że za każdym razem, kiedy stajemy po stronie ostatnich i usuniętych na margines lub kiedy nie odpowiadamy złem na zło, ale przebaczając, bez zemsty, przebaczając i błogosławiąc, zawsze kiedy tak czynimy, promieniejemy, jako żywe i jaśniejące znaki nadziei, stając się w ten sposób narzędziami pocieszenia i pokoju, według serca Bożego.
W ten sposób idąc naprzód z delikatnością i łagodnością, będąc miłymi, czyniąc dobro, również tym, którzy nas nie miłują, dzisiaj wyrządzają krzywdę. Idźmy naprzód!
[Do pielgrzymów z Polski]
Pozdrawiam serdecznie obecnych tu rodaków św. Jana Pawła II. W pierwszych dniach kwietnia wspominamy Jego przejście do domu Ojca. Był wiernym świadkiem Chrystusa, gorliwym obrońcą dziedzictwa wiary.
Przypomniał światu dwa wielkie orędzia: Jezusa Miłosiernego i orędzie fatimskie. Pierwsze przybliżył nam Nadzwyczajny Jubileusz Miłosierdzia; drugie, mówiące o triumfie Niepokalanego Serca Maryi nad złem, uświadamia nam stulecie objawień Matki Bożej w Fatimie. Przyjmijmy te orędzia, niech przemieniają nasze serca, otwórzmy drzwi Chrystusowi. Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus.
KAI/ks