Perkusja, gitary i kolumny przesunięto na bok, a ekipa ze Wspólnoty Emmanuel błyskawicznie zainstalowała ołtarz. Monstrancja w blasku scenicznych świateł wyglądała imponująco.
Chcemy nadal tworzyć dla Ciebie wartościowe treści
i docierać z Dobrą Nowiną do wszystkich zakątków internetu.
Twoje wsparcie jest dla nas bardzo ważne.
RAZEM na pewno DAMY RADĘ!
Środa wieczorem, Nowa Huta, kolejny dzień Światowych Dni Młodzieży w Krakowie z 2016 roku. Ten koncert rozpoczyna się całkiem typowo. Dźwięki perkusji, kilku gitar, wejście frontmana na zadymioną scenę i wrzaski publiki.
Śpiew, taniec i łopocące flagi z całego świata. Wszystko nagle traci swoją formę, tłum cichnie, przestaje podrygiwać i… pada na kolana. A rockowy koncert irlandzkiego wokalisty Michaela Patricka Kelly’ego niespodziewanie zamienia się w poruszające nabożeństwo.
Dziesiąte dziecko z rodziny Kelly, znany wszystkim jako „Paddy”, przybył do Krakowa na zaproszenie Wspólnoty Emmanuel, która działa w dwudziestu krajach (jak zaznaczył Kelly podczas koncertu, jeden z członków zespołu, gitarzysta Franz Kinski także jest jej członkiem).
Narodowe flagi i flaga narodów
Paddy przywitał się z przybyłymi w kilku językach: „Do you speak English a bit?” , „Parlez Vous Francais?”, „Sprechen Sie Deutsch?”, etc.
Wokalista był bardzo energetyczny, chciałoby się nawet rzec – nadpobudliwy. Biegał, tańczył, wskakiwał na kolumny znajdujące się przed sceną. Gdy stał na jednej z nich, zaledwie kilka kroków od publiczności, ktoś rzucił w jego kierunku irlandzką flagę.
– O, Irlandczycy są tutaj! – ucieszył się na obecność swoich rodaków.
Po chwili, kolejne narodowości rzucały Paddy’emu symbole swoich państw, a on kolejno je witał. Na końcu tej krótkiej prezentacji narodów zniknął gdzieś na moment. Wniósł na scenę wielką flagę świata, z barwami wszystkich krajów oraz wyrysowaną na niej gołębicą – symbolem Ducha Świętego oraz pokoju.
Pamięć o bracie
Artysta podczas występu odniósł się także do wydarzeń z Francji, do których doszło na kilka dni przed koncertem. Balladę „Brother, brother” zadedykował księdzu zamordowanemu w kościele w Normandii – ks. Jacquesowi Hamelowi. Kelly, który sześć lat spędził w klasztorze jako mnich, wydaje się wciąż utożsamiać z duchownymi.
Po koncercie opowiedział o swoim życiu, rodzinie, zmęczeniu show-biznesem, które dotknęło go kilkanaście lat temu, a także pobycie w zakonie i odradzaniu. Wspominał o swoich ŚDM, które przeżywał w 2000 roku w Rzymie i przestrzegał przed tym, by tańcząc i śpiewając, nie zatracić tego, co jest najważniejsze w tym spotkaniu. Gdy skończył mówić swoje świadectwo, stało się coś nieoczekiwanego.
Mogę jeszcze?
– Czy mógłbym zaśpiewać jeszcze jedną piosenkę? – zapytał pokornie znany na całym świecie artysta. – To będzie moja modlitwa.
Kelly zawołał na scenę pięcioro dzieci Kinskiego, które – podobnie, jak ich ojciec – także należą do Wspólnoty Emmanuel. Fani zespołu „Kelly Family” mogli mieć wrażenie, że są świadkami wielkiego come backu. Zespół wprowadził publikę w stan modlitwy, niemal tak, jak wprowadza się ludzi w stan hipnozy. Kilkutysięczny tłum falował delikatnie w prawo i w lewo nucąc Ave Maria.
Monstrancja w blasku
Na scenie rozpoczęły się roszady. Perkusję, gitary i kolumny przesunięto na bok. Ekipa Emmanuela błyskawicznie zainstalowała ołtarz, zapaliła lampiony, przystroiła miejsce kwiatami. Procesja księży wniosła uroczyście monstrancję, która w blasku scenicznych świateł wyglądała jeszcze bardziej imponująco.
Widzowie padli na kolana. Podobnie jak Paddy, który odtąd śpiewał i grał na gitarze, klęcząc.
Modlił się na głos w języku angielskim. Wplótł jednak do modlitwy polskie „Jezu, ufam Tobie!”.
Czytaj także:
Michael Patrick Kelly: co powstrzymało mnie przed samobójstwem
Czytaj także:
Ta dziewczynka zaczęła się rodzić… na Jasnej Górze podczas papieskiej mszy